"Natuurlijk waren er kinderen die verdrietig waren", vertelt Sandra Beuving van scholenstichting SAAM, waar De Korenaer onder valt. "Er waren ook ouders en leraren die verdrietig waren op het moment dat zij het gebouw binnenkwamen. Er zijn best wat tranen gevloeid. Docenten zijn naast juf of meester ook gewoon mens, dus zij mogen gewoon hun emoties laten zien."

Hart luchten
Kinderen kregen in de klas uitgebreid de tijd om hun hart te luchten, te tekenen, te schrijven of iets voor zichzelf te doen. "Maar heel snel kregen we al vragen van kinderen of ze weer gewoon mochten gaan rekenen. Of spelen", vertelt Beuving. "Voor kinderen is het heel belangrijk dat dingen zijn zoals ze gewend zijn. We merkten dat een deel van de kinderen er behoefte aan heeft dat er gewoon les is."

De leerlingen hadden wel heel veel vragen. "We hebben hen de tijd gegeven om hun eigen verhaal te vertellen. Wat weten ze? Wat weten ze nog niet? Wat vinden ze van de dingen die gebeuren? Ze zijn vooral met elkaar in gesprek geweest. Ze wilden weten of ze er nou echt niet meer zijn. Of ze nog terugkomen. En ze wilden weten hoe het gaat met het kind dat nog in het ziekenhuis ligt. Vragen die wij allemáál hebben."

Nauw contact
Medewerkers van Slachtofferhulp waren vrijdagochtend aanwezig in de school. Zij gingen vooral met de ouders van de leerlingen in gesprek. Voor de kinderen waren GGD'ers aanwezig. Zij hebben geholpen bij het programma in de klassen. "Volgende week zullen ze niet steeds aanwezig zijn op school, maar we hebben nauw contact met hen om te praten over het lesprogramma. Ze blijven op de achtergrond voor ons aanwezig."