Op het toneel staat een groot apparaat. Zand loopt uit een trechter en op het moment dat de trechter leeg is - en dus lichter van gewicht - schiet hij naar boven en zet een mechaniek in beweging waardoor even later een stok tegen een gong slaat. BOEM! Het verstrijken van de tijd in beeld.

Maar het apparaat moet worden gevoed. Op precies het goede moment moet een afgewogen hoeveelheid zand in de trechter worden gegooid. Twee mensen zijn daar aan het begin van de voorstelling razend druk mee. Zij zijn de gevangenen van de tijd; de druk waaronder zij werken om de tijd gaande te houden, is voelbaar op de tribune.

Maarten Baas
Het apparaat werd in een veel kleinere versie ontworpen door de Eindhovense ontwerper Maarten Baas. Tijd is een van zijn geliefde thema's. Matzer kreeg van Baas toestemming om de machine in een meer dan manshoge  versie te bouwen voor 'Stil de Tijd'. 

'Stil de Tijd' is een solo van actrice Nanette Edens. Zij vertelt twee verhalen door elkaar heen. Ze is een speelse en vrolijke Kairos, de god van het onbewaakte ogenblik én ze speelt een actrice met een burn-out, een persoonlijk verhaal over de tijd die soms heel snel en dan weer heel langzaam kan gaan. 

De Malllemolen
De voorstelling is een pleidooi om de tijd even te vergeten om even uit de mallemolen te stappen en te onderzoeken wat er dán gebeurt. Het is de boodschap van deze tijd waarin ondanks alle artikelen over mindfullness heel erg veel werknemers met een burn-out thuis zitten. Je loopt als theatergezelschap dan het risico een preek af te leveren.

Het is de kracht van Nanette Edens dat dat niet gebeurt. Met haar manier van spelen, trekt ze het publiek het verhaal in; ze krijgt voor elkaar waar ze voor pleit... even uit de tijd. Daarbij wordt ze trouwens heel goed geholpen door de musici Jet Stevens en Tessa Zoutendijk die met hun muziek maar ook met hun houding en gezichtsuitdrukking voortdurend meespelen.

Nu al afgelopen?
Het maakt van 'Stil de Tijd' een mooi cadeautje. Toen het licht uitging, dacht ik 'Is het nu al afgelopen?'