De vrouw wordt met touwtjes aan haar armen overeind gehouden. Ook zitten er stokjes in haar ogen om die open te houden. Een akelig en luguber idee, maar voor de architect was het de enige manier om zijn vrouw nog vast te leggen. Het was namelijk in 1850. Fotografie stond nog in de kinderschoenen en was niet voor iedereen weggelegd.

Weber realiseerde zich pas na haar overlijden dat hij geen foto van zijn echtgenote had. En dus deed de jonge weduwnaar alsof hun geluk nog moest beginnen, vandaar de Bruidsfoto des Doods. In werkelijkheid bleef hij achter met hun éénjarige dochtertje.

Vaker foto's met overledenen
“In die tijd werden er wel meer foto’s gemaakt van mensen die waren overleden. Vaak omdat er dan nog geen foto’s van ze waren en je zo toch een herinnering had”, vertelt de schrijfster van het verhaal op de site van BHIC. “Maar op deze manier, zo met touwtjes en stokjes overeind worden gehouden, dat hadden we nog niet eerder gezien.”

Kerken op de tekentafel
De architect kwam oorspronkelijk uit Duitsland, maar werkte vooral in Nederland. Verschillende kerken in Brabant ontstonden op zijn tekentafel, zoals de koepelkerken in Raamsdonk, Uden en Geldrop en Lierop.

Zijn kerken in Lage Zwaluwe, Nieuwkuijk, Raamsdonksveer en Zevenbergschen Hoek raakten in de Tweede Wereldoorlog zwaar beschadigd en werden gesloopt. De kerk van Cromvoirt kwam er beter vanaf; daar ging alleen het bovendeel van de toren verloren. Andere kerken van Weber, zoals in Heesch, gingen in vlammen op.