Zelf had de 53-jarige Marcel nooit hulp gezocht. Die dag deed zijn broer dat voor hem. Diezelfde middag nog stond een sociaal werker van de ZLTO voor de deur. “Als mijn broer toen niet had gebeld voor hulp was ik nog verder weg geraakt. Dan had ik niet de oplossing gevonden, maar was ik verder bergafwaarts gegaan.”

Na meerdere gesprekken met de sociaal werker en een gesprek met de huisarts kwam de melkveehouder er langzaamaan bovenop. “Het gaat nu mentaal een stuk beter met me”, vertelt hij. “Maar de onzekerheid blijft.”

Lege stal
De grote hoeveelheid wetten en regels die de afgelopen jaren op de melkveehouderij waren afgekomen, braken Marcel op. “De ene regel is nog niet droog of de volgende wordt al bedacht. Op een gegeven moment zie je dat je als bedrijf met tachtig koeien te klein bent voor de toekomst.” Bovendien zag geen van Marcels drie kinderen het zitten om het bedrijf over te nemen. Daarom was een nieuwe investering in zijn stal niet rendabel.

Samen met zijn gezin nam hij daarom het moeilijke besluit om te stoppen met het bedrijf. De koeienstal werd steeds leger. “Vooral de onzekerheid over wat voor werk ik in de toekomst zou moeten doen, was voor mij een heel groot probleem.”

Want mooier werk dan dat van een melkveehouder bestaat er niet voor hem. “Ik ben samen met mijn vader bij dit bedrijf opgegroeid en ik heb het altijd heel leuk gevonden. Dit werk is gewoon fantastisch. Dus de angst om iets anders te moeten gaan doen, breekt je op.”

Psychische problemen
Dit geldt niet alleen voor Marcel. Steeds meer melkveehouders kampen met psychische problemen. Maar hulp zoeken, zit er bij veel boeren niet in. “Als veehouder zit het in je natuur om altijd alles zelf op te lossen. Maar het is wel nodig. Ik kwam er ook niet alleen uit.”

Daarom doet Marcel zijn verhaal. “Ik wil alle collega’s die in hetzelfde schuitje zitten vragen om hulp te zoeken. Ik weet dat het niet gemakkelijk is, maar doe het alsjeblieft wel. Je bent niet de enige, er zijn heel veel mensen die met deze gevoelens rondlopen.”

Inmiddels zit Marcel via de brancheorganisatie in een traject voor een ‘nieuwe invulling van zijn leven’, zoals hij het zelf noemt. Hij zou graag iets met jongeren doen. Een positieve stip aan de horizon, maar de pijn blijft. “Mijn opa is dit bedrijf begonnen, mijn vader heeft het bedrijf gemaakt en wij moeten het nu beëindigen...”