Spannend was dat zeker, erkent Jennifer in Omroep Brabant-programma KRAAK. De lokale politiek verzocht haar om haar verhaal te doen. Jennifer was al een tijdje op zoek naar een manier om aan het debat rond jeugdzorg te kunnen bijdragen. Ze is bovendien nog steeds op zoek naar een oplossing voor haar ingewikkelde situatie. 

Een vechtscheiding
“Ik woon op dit moment samen met mijn moeder, en ik heb nog drie zusjes. We waren altijd één team. Mijn moeder is ruim tien jaar geleden gescheiden van mijn vader”, vertelt Jennifer op de bank bij KRAAK. In haar woorden is de vader ‘niet fijn weggegaan', maar dat lijkt vooral een understatement. 

“Ik en mijn zusjes hebben echt heel veel dingen gezien die niet gemakkelijk waren. Ruzie tussen mijn ouders, mishandeling, bedreigingen naar mij en mijn zussen toe”, vertelt Jennifer. “Het eindigde in een echte  vechtscheiding.”

Jeugdzorg zat er toen, tien jaar geleden, al tussen, legt Jennifer uit. “Na heel veel proberen heeft de rechter een contactverbod opgelegd. Toen hadden we helemaal meer geen contact meer met mijn vader. Dat ging echt niet meer.”

De jaren die volgden bleven moeilijk. “Ik woonde met mijn zussen en moeder in Boxtel. Verschillende instanties hebben onderzoek naar de situatie thuis gedaan. Toen bleek dat het goed ging. Toch werd mijn moeder achtervolgd door de dreigementen uit haar verleden. Ze ontwikkelde een psychische klacht, een posttraumatische stressstoornis.”

Bergafwaarts
Het ging daarna snel bergafwaarts. “Anderhalf jaar geleden is mijn moeder een nachtje opgenomen zodat ze wat rust kreeg. Ik ben de volgende dag gewoon gaan werken. Die avond erna zou ik mijn moeder ophalen, maar toen ik thuiskwam van werk stonden er twee vreemde mensen in ons huis. Ze waren er om mijn zusjes mee te nemen.”

Wat Jennifer ook zei, de zusjes gingen mee met jeugdzorg. “Ik was toen 21. Ik kon ze niet verzorgen. Alles werd van ze afgepakt. Telefoon, computer; ze mochten niets meenemen. Ik wist totaal niet waar ze naartoe gingen. Ik was echt verslagen. En dat ben ik nog steeds.”

Het was lang onduidelijk waar de twee zusjes verbleven. “Wat we ook vroegen, we kregen niet te horen waar ze waren. De communicatie met Jeugdbescherming Brabant voelt niet goed. Er worden geen afspraken gemaakt. Eigenlijk is het de bedoeling dat er binnen zes weken een plan van aanpak ligt, maar dat plan van aanpak is er nooit geweest.”

Haar zusjes ziet Jennifer niet meer. “Ik mis ze heel erg. Ze zijn nu 15 en 16. Ik zou ze liever vandaag dan morgen in huis hebben. Ik heb ruimte genoeg thuis, ik woon op mezelf. Ik vind het vreemd dat ik ze onder toezicht moet zien, maar dat vaders kant ze onbeperkt mag zien. Dat doet mij heel veel pijn.”

Reactie Jeugdbescherming Brabant
Jeugdbescherming Brabant reageert niet inhoudelijk op individuele zaken. 

In oktober kwam Jeugdbescherming Brabant ook al in het nieuws. Er zijn volgens de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd (IGJ) en de Inspectie Justitie en Veiligheid (IJV) grote fouten gemaakt bij de begeleiding van de pleegouders van baby Hannah, zo werd geschreven aan de toenmalige pleegouders van Hannah.

ZIE OOK: Ontvoering baby Hannah: forse kritiek op begeleiding van pleegouders

Directrice Miranda Dekkers van Jeugdbescherming Brabant vertelt aan Omroep Brabant dat het vaak gaat over complexe zaken. “Dat maakt het moeilijk. Communicatie is altijd een van de aandachtspunten. Als er klachten zijn over ons gaat een hoog percentage over communicatie. Maar nogmaals, de context is vaak emotioneel en complex. Ook in het geval van communicatie denk ik dat er verschillende perspectieven zijn, bijvoorbeeld vanuit ouders, jeugdzorg en andere belanghebbenden”

Volgens Dekkers gaat haar organisatie nooit over een nacht ijs. “Maar ook wij moeten soms lering trekken uit bepaalde zaken.”