Kinderen die alleen thuis zijn en zich een stel inbrekers van het lijf moeten houden. Klinkt het bekend? De film 'Home Alone' (1990) scoorde er goed mee en is met kerstmis nog heel vaak te zien. 'Alone@Home' is een theaterbewerking van dát verhaal en de makers steken dat niet onder stoelen of banken. De hoofdpersonen maken er in de voorstelling genoeg grappen over. 

Hoog tempo én sneeuw
'Alone@Home' is echt een familievoorstelling: het is toegankelijk theater met een hoog tempo, er wordt gezongen, er staat een live-band op het podium, aan het eind sneeuwt het én er zijn grappen voor de kinderen in de zaal en voor hun ouders en grootouders die meekwamen.

Martijn Fischer en Femke Arnouts spelen dubbelrollen en staan dus voortdurend op het podium: of als de ouders van hun twee kinderen of als het onhandige inbrekers duo. Het is overduidelijk dat ze er heel erg veel lol in hebben.  Arnouts heeft een lichaam dat louter uit lange ledematen lijkt te zijn opgebouwd en zich dus uitstekend voor slapstick leent Regisseur Madeleine Matzer maakt er volop gebruik van. Met minimale bewegingen krijgt Arnouts de zaal aan het lachen. 

Als Fischer in zingen uitbarst, zet hij lekker de Andre Hazesstem in die we kennen van de film 'Bloed, zweet en tranen'. (2015)  Fischer schiet so-wie-so door de voorstelling heen als een man die zich door weinig van zijn stuk laat brengen; tot het allerlaatste moment stuitert hij voor honderdenvijftig procent. 

Pesten
In 'Home Alone' draait alles om een jongetje dat alleen achterblijft. In Alone@Home zijn het twee meisjes (Soumaya Ahouaoui en Merel Pauw) die als lid van een samengesteld gezin nog maar net zusjes zijn. Aan het begin van de voorstelling kunnen ze maar slecht met elkaar opschieten maar dát verandert natuurlijk. 

Liedjes, dichtklappende deuren, snel struikelende acteurs... het klinkt als een ouderwetse deurenkomedie. Voor een deel zit dat er ook in maar Alone@Home heeft gelukkig genoeg kleurverschillen om het spannend te maken. Er zit bijvoorbeeld een mooi moment in als de twee pubermeisjes ontdekken dat ze meebewegen op dezelfde muziek; onvoorstelbaar natuurlijk als je elkaar niet uit kunt staan.

Twee inbrekers die hun relatie tegen het licht houden ("Ik kan pas van jou houden als ik van mezelf houd") zijn hilarisch maar ze maken het net als die twee pestende kinderen ook net even ongemakkelijk. Alone@Home gaat tussen het lachen door ook over al die dingen die we (helaas) niet tegen elkaar durven zeggen. En dat is mooi met kerst.

'Alone@Home staat nog een week in Utrecht en gaat daarna toeren. De voorstelling is ook in Brabantse theaters te zien.