We praten over de jaren vijftig en zestig in een overwegend katholiek Brabant. Moederheil wordt gerund door de Kleine Zuster van de Heilige Joseph. Ongehuwd zwanger zijn was in die tijd zo'n schande, dat zwangere meisjes niet thuis mochten blijven. Ze werden weggestopt in een instelling zoals Moederheil in Breda. 

Maar niet alleen in Breda. In het hele land zaten dit soort 'doorgangshuizen' waar meisjes ongezien konden bevallen. Het kindje werd daarna ter adoptie aangeboden, meestal aan echtparen die ongewild kinderloos waren. 

Doek voor haar hoofd
In 'Schoot vol tranen', het boek van Smits, staan veel verhalen van moeders en kinderen die in Moederheil in Breda gezeten hebben. Smits is er zelf ook geboren. Haar moeder mocht toen ze zwanger was niet meer thuis komen en is drie maanden voor de bevalling naar Moederheil gebracht. 

"Ze moest haar verblijf zelf betalen en werken voor de kost.  Toen ze eenmaal moest bevallen, kreeg ze een doek voor haar hoofd zodat ze haar kindje niet kon zien. Het kindje werd ook meteen weggehaald zodat ze het niet kon horen."

Rijke familie
Eugénie werd geadopteerd door een rijke Bredase familie. Haar naam was eigenlijk Gepke Kortekaas, maar veranderde in Eugénie Smits van Waesberghe. Achter die twee namen gaat een hoop ellende schuil. 

De schrijfster ontmoette haar echte moeder pas toen ze 21 jaar was. Haar moeder was 39 en jong en hip. "Ik was een beetje verliefd op haar. Maar later heb ik op een hele pijnlijke manier ontdekt hoe groot de schade is die zij had geleden." En dat was het begin van de zoektocht en het diepgravende onderzoek naar de adoptiegeschiedenis in Nederland. 

Onderzoek
Volgens Smits zijn er voor de jaren zeventig zeker 25000 kinderen afgestaan ter adoptie. Een groot aantal dus ongewild en gedwongen. Naar die praktijken moet een grondig onderzoek gedaan worden, te vergelijken met onderzoeken naar het seksueel misbruik in de katholieke kerk en in de jeugdzorg.