'Woestzoeker' is van Theater Artemis uit Den Bosch  en Theater Antigone uit Kortrijk. In 2014 brachten ze al samen 'Bekdichtzitstil', een voorstelling over (hyper-)actieve kinderen en de vraag of je daar met pilletjes wat aan moet doen. Daarvoor maakten de gezelschappen 'Woeste Hoogten' (2009), een theaterbewerking van het beroemde boek van Emily Brontë. Artemis en Antigone passen goed bij elkaar; ze schrikken er niet voor terug grote thema's aan te snijden in voorstellingen voor kleine kinderen. 'Woestzoeker' van regisseur Raven Ruëll is bedoeld voor kinderen ouder dan acht jaar. 

Je zit in de shit
De ouders van Ebenezer zijn kleiner gaan wonen omdat ze de rekeningen niet meer kunnen betalen. Bij zijn nieuwe huis komt hij Sammie (een meisje) tegen; ze heet hem welkom 'bij de club'. Welke club? De 'Je zit in de shit-club'. Sammie en Ebenezer spelen en praten. Door hun gesprekken krijg je langzamerhand het hele verhaal mee. Beide gezinnen hebben geen cent te makken. Centraal in het verhaal staat het jaarlijkse wintersportkamp van hun school. Raad eens wie er niet mee kunnen omdat hun ouders het niet kunnen betalen? Juist! 

De snelheid zit er in Woestzoeker goed in. Dries Notelteirs en Sophie Warnant stomen flink door, ondersteund door een slagwerker die van alles gebruikt om muziek mee te maken. Het is grappig dat zelfs het weggooien van oud ijzer mooi geluid oplevert als je maar goed timet. Als Sammie en Ebenezer uit protest besluiten op school niet meer te praten, worden hun stemmen ingevuld door de geluiden van de slagwerkers. Het wordt een oorverdovende stilte. 

Armoede maakt onzichtbaar
Ik zei al, de voorstelling houdt het klein. Je zou het aantal spelers enorm uit kunnen breiden met ouders, leraren en ongetwijfeld een hele bak hulpverleners. In Woestzoeker leren we ze alleen maar kennen door de verhalen van Sammie en Ebenezer. Bijvoorbeeld door het verhaal van Ebenezer dat zijn ouders bij elke rekening die ze open maken steeds kleiner worden. Het kán natuurlijk niet maar het is wel een mooi beeld hoe armoede mensen langzaam onzichtbaar maakt.

Je zou iets hoopvols kunnen ontlenen aan de redenering dat de twee kinderen in Woestzoeker ondanks alle armoede gewoon doorspelen. Maar dan doe je de voorstelling tekort. De twee hoofdpersonen van Woestzoeker gaan zó voor je leven dat je een gevoel van solidariteit niet kan onderdrukken. Armoede maakt meer kapot dan je lief is. 

Woestzoeker is zondag nog te zien in Den Bosch en gaat daarna op tournee door Nederland. In Brabant staat de voorstelling nog in Tilburg.