“Ik was net klaar met werken in het restaurant Sofie op het Wilhelminaplein in Eindhoven toen ik buiten een lijkbleke vrouw op de stoep zag zitten. Een jongen stond er voorovergebogen naast. Ik liep naar ze toe om te vragen of het wel ging. Toen ik me weer omdraaide om een glaasje water voor haar te halen, klapte ze met haar hoofd op de stoep. Op dat moment wist ik dat het foute boel was”, vertelt Rik. 

Hij typte het nummer 112 in, zette zijn telefoon op luidspreker en gaf ‘m aan de jongen. “De jongen was best wel in paniek. Hij riep ook: ‘Je raakt mijn vriendin niet aan!’ Toen zei ik: ‘Ik doe jouw vriendin niks. Jij gaat 112 bellen, laat mij het werk maar doen.”

Ondertussen was Rik begonnen met de reanimatie. “Ik ging door tot de ambulance er was. Die was gelukkig al snel ter plekke en zij namen het van mij over”, gaat Rik verder. “Op dat moment gaat het zo snel. Ze brengen de vrouw in de ambulance en rijden weg. Toen bleef ik achter.” 

Verlossende woord
“Ik had mijn visitekaartje aan de jongen gegeven, want ik vond het wel prettig als hij contact met mij zou houden. Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Leeft ze nog of niet?”

Zaterdagmiddag kreeg Rik een telefoontje van de jongen. “Dat was het verlossende woord. Ze had het overleefd”, zegt Rik. “In het ziekenhuis hadden ze gezegd: ‘Als ze niet gelijk gereanimeerd was, was ze er niet meer geweest.”

De dagen erna had Rik het nog moeilijk. “Het is niet niks. Ik heb vorig jaar wel een reanimatiecursus gehad, maar er is ook echt een engeltje geweest”, zegt hij. 

Reanimatiecursus
Rik vertelt dat de vrouw was geboren met een hartafwijking, maar daar al jaren geen last meer van had gehad. “Tijdens zo'n reanimatiecursus oefen je op een pop onder een lolletje. Dan sta je er niet bij stil dat dit kan gebeuren. Maar als het gebeurt, schakel je zo ontzettend vlug. Ik ben er trots op dat het zo is afgelopen.”