"Ik kreeg twee weken geleden een telefoontje van de referee chief in Nederland. Ik was net voor een wedstrijd onderweg naar Duitsland. Hij vroeg of ik goed zat, want ik kreeg het heuglijke nieuws te horen dat ik mocht gaan. Uit een voorselectie van 30 kandidaten zat ik bij de beste 16."

Als Joep in Nederland was blijven fluiten, was hij nooit zo ver gekomen, vertelt hij in het radioprogramma Sportlunch van Omroep Brabant. "De internationale bond eist dat je op het hoogste niveau fluit. Het wordt mijn derde WK, maar elke wedstrijd is nieuw en spannend."

NHL-spelers
Als je een Canadees, Russisch of Zweeds team team fluit, zitten daar altijd heel wat NHL-spelers bij. Dat is natuurlijk het mooiste wat je kunt hebben. Dan staat het zweet wel even in je handen. Voor zo'n wedstrijd ben je dan extra nerveus."

Drie dagen voor het toernooi moet Joep zich melden in Bratislava. "Halverwege het toernooi wisselen we van locatie. We mogen ook een wedstrijd gaan kijken, als we willen. We zitten niet in quarantaine zoals sommige scheidsrechters bij sommige andere sporten."

Dromen van finale
Hij hoopt dat hij de finale mag fluiten. "Ik moet geen fouten maken en gewoon mijn werk doen. Dan is de kans aanwezig dat ik tot de kwartfinale of halve finales kom. De finale sluit ik niet uit, dat is toch een vlaggetje achter mijn naam. Ik heb ook al ooit de finale van het WK onder 18 in Canada mogen fluiten, dus het zou zomaar kunnen dat ik in Slowakije ook de finale fluit. Ik zeg nooit nooit."