Het begon allemaal in het piepkleine dorpje Crupies, in het zuidwesten van Frankrijk. Mies en haar man hebben daar een vakantiehuis. Haar buurman liet haar 25 brieven en kaartjes zien uit de Eerste Wereldoorlog, van zijn oudoom César Vincent. “Ik was meteen verkocht! Honderd jaar oude brieven, die zie je nooit.” 

Detective
De brieven lagen te verstoffen in een schuurtje, naast de oude helm van César. Ze zaten in een kist en zijn daarom goed bewaard gebleven. Al tientallen jaren waren ze niet meer bekeken. De boerenfamilie had er geen tijd voor. “De zoektocht was spannend! Je voelt je een detective”, lacht Mies. Ze las elke brief die de soldaat schreef of kreeg. Liefdesbrieven, klachten en zelfs zijn dood, alles kwam voorbij.

Woord voor woord leerde ze hem kennen. Zijn familie leende haar alle brieven en kaarten. “Je maakt hem mee in zijn zwakste momenten. Ik heb het gevoel dat we vrienden zijn. Dat is de kracht van schrijven.” Ze sorteerde de brieven en schreef een reconstructie van zijn leven. "Het was een heel aardig, populaire en lieve jongen."

Bekijk de video en lees verder.

Wanhoop
Een brief uit 1917 blijft Mies het meest bij. De soldaat was ontslagen uit het ziekenhuis. Dat betekende dat hij weer moest gaan vechten. Hij schreef een wanhopige brief aan zijn moeder. “Hij smeekte om hulp. César wilde niet terug. Je voelde zijn pijn.” Een paar maanden later sneuvelde hij aan het front.

Alle brieven gaan over een paar jaar weer terug naar de plek waar ze ooit gevonden waren. In het schuurtje in Crupies komt een kleine gedenkplek. Mies: “Dat is prachtig!”

Daarmee komt er geen eind aan de passie van Mies. Ze heeft nog duizend brieven van twee andere soldaten op zolder. “Ik kan en ga er nooit mee stoppen.”