Casablanca in de Tweede Wereldoorlog; de stad hoorde bij Vichy Frankrijk, het Frankrijk dat collaboreerde met de Duitsers Het verhaal van de film speelt zich af in 'Rick's Café', een bar waar allerlei nationaliteiten voorbij komen en waar de Amerikaanse eigenaar het hoofd boven water houdt door iedereen drank te schenken zonde partij te kiezen. "Ik steek voor niemand mijn nek uit." In een ingestorte beschaving is de bar een moreel niemandsland.

Matzer laat de acteurs in grote lijnen het verhaal van de film spelen maar ze geeft 'haar' Casablanca een extra laag. In een slim bedacht decor kijken we voor én achter de schermen en luisteren we mee met de gesprekken van de acteurs die in de coulissen op hun cue's wachten. In die, soms terloopse, gesprekjes leggen de acteurs de link met het Europa van 2019.

Een liefdesverhaal
Casablanca kleeft in het collectief geheugen als een liefdesverhaal. Wat doe je als je verdwenen geliefde Ilsa op een dag je café binnenstapt, nog even mooi als toen maar met een andere man aan haar arm?

Maar Matzer herinnert de kijkers eraan dat Ilsa en haar nieuwe geliefde Viktor op de loop zijn. Ze zijn uit Europa gejaagd door de nazi's en op weg naar een plek die vrede en veiligheid biedt. "Vluchtelingen of gelukszoekers," vraagt een van de acteurs zich af in een van de gesprekjes achter de coulissen.

Het ligt er allemaal niet duimen dik boven op maar het geeft Casablanca wel extra scherpte. En extra diepte; we begrijpen de keus die Rick aan het eind van het verhaal maakt als een daad van ultieme liefde maar in het Casablanca van Matzer is die keus niet vrijblijvend én zeker gevaarlijk.

Fijn om naar te kijken
Casablanca is in Matzers bewerking fijn om naar te kijken. Er wordt gespeeld met het romantische imago van de film. Er rinkelen glazen, er zijn mooie jurken en Matzer vertelt een deel van het verhaal met op de film geïnspireerde zwart-wit projecties. En zelfs de beroemde regenjas van Humphrey Bogart duikt op.

Maar de voorstelling blijft niet steken in het warme bad van de nostalgie. Casablanca gaat over keuzes maken. Over goed en kwaad in wazige tijden. Of zoals het in de voorstelling zelf voorbij komt: "Verandert de geschiedenis, of verandert er, behalve de namen, eigenlijk niets?"