Het begon vorig jaar zomer. Thijs kwam in Den Bosch wonen en zocht een leuke manier om mensen te leren kennen in zijn nieuwe stad. Hij had ook bij een sportclub kunnen gaan, maar Thijs besloot knuffels uit te gaan delen.

"Ik dacht dat het eenmalig zou zijn maar het was zo leuk dat ik het nu iedere week doe." Daardoor heeft hij ook veel nieuwe mensen leren kennen in de stad. "Het NS-personeel en mensen uit het café steken altijd hun hand op als ik voorbij kom en tijdens het stappen word ik ook weleens herkend."

Jong, oud, dik of dun
Iedereen is welkom in de armen van de Bosschenaar. Jong, oud, dik of dun, het maakt hem niet uit. Al moet hij soms toch wel eens slikken als hij ziet wie er op hem af komen lopen. "Dan denk ik: nee, Thijs, ook zij verdienen een knuffel en dan geef ik dus ook altijd gewoon een knuffel."

Niet iedereen is enthousiast over de omhelzingen. "Soms lopen mensen met een boog om me heen", vertelt Thijs. "Maar soms lopen ze ook met brede armen op me af. Soms hoeven ze geen knuffel en glimlachen ze alleen maar. Het is altijd goed."

In een klein jaartje deelde Thijs al heel wat knuffels uit. "Het precieze aantal weet ik niet, maar dat is niet erg. Want dan gaat het om aantallen en dat wil ik niet."

Van al die knuffels zal er eentje hem goed bijblijven. Die van vorige week, een dag na de aanslag in Utrecht. "Ik gaf een knuffel aan een Turkse jongen en die stond bijna te huilen", vertelt Thijs. "Hij was in de trein heel raar aangekeken en voelde zich daardoor een beetje verdrietig. Ik vind dat dan zo naar om te horen en dan is het fijn dat ik iets kleins terug kan doen."

Positieve energie
Voorlopig is de Bosschenaar nog niet klaar met knuffelen. "Ik stop nog niet. Er hangt een ontzettend positieve energie rondom dit gebeuren en ik vind het fijn om de stad nog leuker te maken door nog wat meer positiviteit te creëren."