Als de bokshandschoenen aan gaan, klinkt er een yel. "Een, twee, drie, vier, vijf...wij gaan Parkinson te lijf!" Alle deelnemers aan de boksles van Leon Pijnenburg hebben Parkinson. Ook zijn vader Harry doet mee. Pijnenburg: "Mijn vader kreeg zes maanden geleden te horen dat hij de ziekte heeft. Het eerste dat als sportinstructeur bij mij op kwam was: ik ga mijn vader trainen. En dus gingen we twee keer in de week buiten oefenen."

Vallen en opstaan
En zo ontstond het idee voor de Parkinsonbokslessen. Pijnenburg: "Ik zag mijn vader daar enorm door groeien. Hij was er een half jaar geleden slecht aan toe. Hij kon niet goed meer uit zijn stoel komen en als hij viel, kon hij niet meer opstaan. Met dat soort dingen zij we aan de slag gegaan. Leren vallen, leren opstaan, buikspieren leren gebruiken. Ik zag mijn vader door het trainen en de bokslessen groeien. Hij kreeg zijn zelfvertrouwen terug."

Boksles
Pijnenburg wilde ook andere patiënten helpen. Daarom heeft hij de eerste Parkinsonboksschool van Brabant geopend. Iedere vrijdag geeft hij les bij Fitland in Den Bosch. "Bij boksen heb je souplesse en reactievermogen nodig. Je moet draaien met je bovenlijf en je leert stevig te staan. Dat zijn precies de bewegingen die deze mensen nodig hebben in het dagelijks leven."

De ring in?
Inmiddels doen er al twintig mannen en vrouwen aan de bokstraining mee. Zij worden daarbij geholpen door acht vrijwilligers. Iedere week werken ze zich allemaal een uur en een kwartier in het zweet. Want wie denkt dat ze de kantjes er vanaf mogen lopen, heeft het mis. Josephine Hanff uit Den Bosch is 78, maar staat haar mannetje nog tijdens de training. "Het gaat er flink op hier, leuk hè? Ik doe mee om mijn conditie een beetje op te bouwen, die is heel belabberd. Maar het gaat lukken!"

Ook Chiel Drost uit Rosmalen stoot er op los: "Ik heb al elf jaar Parkinson. Ik merk dat als ik veel sport, mijn ziekte redelijk stabiel blijft. Daarom doe ik dit en ben daar dankbaar voor." Of ze ook de boksring in zouden willen voor een wedstrijd? "Nee!", roepen ze eensgezind. Dat is ook niet de bedoeling, legt Pijnenburg uit. "Nee, ze hoeven echt de ring niet in. Ze trainen met iemand, niet tegen iemand."

Trots
Pijnenburg weet dat hij geen wonderen kan verrichten. Helpen kan hij wel: "Sporten geneest de ziekte niet maar stelt wel het proces uit. Door de diagnose zijn deze mensen een beetje de controle over hun lichaam kwijt. Door ze hierop te trainen en ze er bewust van te maken, kan dit hen helpen in het dagelijks leven. Als iemand een kleine stap extra hierdoor kan zetten dan ben ik al blij."

Pijnenburg is apetrots om te zien dat zijn vader Harry nu voluit staat te boksen. "Dat vind ik geweldig. Ik had nooit gedacht dat ik dit nog mee zou maken. Het is een droom die uit komt."