Normaal arresteert de politie alleen wat knippers of een kweker, maar in dit geval werd de hele drugsbende opgerold, tot en met de baas en zijn opvolger aan toe. En iedereen is veroordeeld. Tot zes jaar gevangenisstraf is er opgelegd. ‘Verrader’ Alain zelf ging vrijuit. ‘Hij is genoeg gestraft’, vindt de rechtbank in Breda.

LEES OOK: Tilburgse wietbende de bak in, 'verrader' Alain vrijuit met nieuw leven

Schilder in de wiet
Alain zijn leven was ooit overzichtelijk, rustig, normaal. De Tilburger werd geboren in 1969 en opgeleid tot schilder. Alain zet zelf een schildersbedrijf op. Maar als zijn belangrijkste klant failliet gaat, zit Alain zonder werk. En met een belastingschuld.

In 2002 komt hij in Tilburg in contact met ene Ton K. alias ‘De Kale’. Tilburger Ton –geboren in 1963- is net verhuisd. Hij wil dat Alain komt klussen. Ze raken aan de praat en gaandeweg komt Alain erachter wie deze Ton is. Een ex-metselaar die afgekeurd is door zijn rug. Hij zit in de wiet en is sinds 1995 zijn eigen baas, vertelt Alain later tegen de politie.

Ton helpt
Ton wil Alain best helpen en leent hem 40.000 euro. Alain mag ook huizen opknappen waar kwekerijen zaten. Na een tijdje komt Ton met een aantrekkelijk voorstel: als hij sneller van zijn schulden wil afkomen, mag hij huisjes zoeken voor wietkwekerijen. En mensen erin zetten, dat is zijn taak.

Alain vindt zijn eerste ‘hennephok’ in Breda. En later ook in Tilburg en net over de grens in Weelde en Ravels. In al die jaren verdiende hij wel ‘een miljoen euro’, verklaart hij later in een van de vele geheime gesprekken bij de politie.

Katvangers
Voor de politie is het lastig om de organisaties achter kwekerijen op te sporen, zoals die van Ton en Alain. Dat is omdat de groep katvangers inzet: tussenschakels die zicht op de ‘top’ ontnemen.

Toch gaat het gaat niet altijd even goed met de Tilburgse wietfirma. In 2004 komen Ton en zijn broers in beeld. De politie pakt ze op voor hun rol in een hennepkwekerij in Berkel-Enschot, met 1500 planten. Twee jaar later wordt ook Alain gearresteerd voor wiet kweken, in België. Hij krijgt daar één jaar cel.

Groei
Alain maakt carrière en wordt bedrijfsleider. In 2006 is hij van zijn schuld en de rente aan Ton af. Hij denkt erover te stoppen, maar gaat toch door.

Ton en Alain en zijn handlangers exploiteren steeds tussen de tien en veertien hokken tegelijkertijd. Financieel gaat het ze voor de wind. Maar dat hoeft de buitenwereld niet te weten. Buitenstaanders krijgen wat anders te zien. Sinds 2007 heeft Ton een arbeidsongeschiktheidsuitkering van 1700 euro per maand.

Zijn vrouw heeft ook amper inkomen. Toch bezitten ze in korte tijd drie huizen met inboedel. Bij een van die huizen betaalt hij een verbouwing van 90.000 euro, wat natuurlijk verdacht is voor iemand met een uitkering. Ze bezitten ook nog eens acht auto's.

Ton heeft twee ton in een ton
Ton begraaft zijn zwarte geld. Als agenten en defensiemedewerkers bij zijn arrestatie zijn Tilburgse tuin onderzoeken vinden ze een plastic ‘zuurton’ met zijn vingerafdrukken. In de ton zit 200.000 euro aan briefgeld.

Bij zijn schoonouders in huis vinden in een verborgen ruimte nog eens dik 40.000 euro. Bij de politie verklaarde Ton in 2012: “Ik heb toch al verklaard dat ik fout ben geweest en in luxe heb geleefd met geld uit de hennep, en jullie hebben alles al van me. Het maakt toch niet meer uit hoeveel ik zwart heb gekocht.”

De baas en zijn opvolger
Ton was de man van het geld en van de koers. Hij bepaalt de plekken voor de kwekerijen, inrichting en hoeveelheid planten. En hij gebruikt daarvoor de diensten van allerlei kennissen: beveiligers, elektriciens, makelaars, knippers en opkopers. Ton staat jarenlang aan de top van de organisatie.

In 2009 komt zijn zoon Mike erbij. Mike wordt dat jaar twintig en komt op gelijke hoogte met pa. Hij is ook beoogd opvolger.

'Smijten met geld'
Mike heeft een uitkering, is student en werkt niet. Mike smijt met geld, volgens Alain. Hij geeft tussen de 1000 en 2000 euro uit aan nieuwe kleding, wekelijks. Kleding wassen doet hij niet, hij koopt gewoon wat nieuws.

Als Mike opgepakt wordt, moet Alain zijn huis in Oosterhout opruimen. Alain gooit dan naar eigen zeggen voor 50.000 euro aan kleren weg.

Rolverdeling Ton, Theo, Toine en de rest
De broers van Ton hebben ieder een eigen rol. Ze staan onder Ton. Theo werkt als bouwer, knipper en beveiliger. Hij heeft ook een vuurwapen en kreeg wel eens wat hennep en wapens thuis, om te stallen. Theo krijgt een salaris maar deelde volgens Alain nooit mee in de winst.

Broer Twan (ook wel geschreven als Toine) zit niet in de bende, hij had een normale baan, maar wast wel misdaadgeld wit. Zijn uitgavenpatroon valt de politie op. Als hij in 2009 trouwt, betaalt hij zo’n 37.000 euro contant voor het huwelijksfeest. In briefjes van 200 en 500. Een medeverdachte vertelde dat Toine altijd zulke briefjes op zak had. De politie berekende dat hij en zijn vrouw zeker 441.000 euro hebben witgewassen.

Vijf ton in een harington
En dan is er Eric, in de beginjaren de andere bedrijfsleider. Hij zou later in een Belgische cel belanden voor wiet. Eric is ook voormalig schilder. Zijn geld verbergt hij bij zijn zus in huis. In de achtertuin vindt de politie in een harington 500.000 euro. Allemaal briefjes van 500. In de watermeterput nog eens bundeltjes briefgeld van in totaal 250.000 euro.

Dan zijn er de werkers. Stefan, Ben en Edwin. Aarde sjouwen, potten vullen, plantjes water geven. Richard alias ‘Fritsje’ is de vaste elektricien. Hij bekijkt de meterkast en maakte een offerte. Kabels leggen en lampen aansluiten deed hij met Christiaan en James.

Huurcontracten en makelaars
Murat tekende huurcontracten, vaak blind. Hij herinnerde zich nog wel huizen in Tiel, Meerkerk en Raamsdonksveer toen hij bij de politie zat. Hij kreeg soms 1000 euro dan weer 3000 euro voor zijn krabbel. En had auto’s op zijn naam. Kocht wel voor een miljoen aan spullen in een growshop.

Menko is de makelaar. Hij zoekt huizen speciaal voor kwekerijen, niet voor bewoning. Het was vanaf 2008 ook crisistijd. Veel mensen hadden dubbele lasten en waren makkelijk over te halen. 'Verwerpelijk' noemde het OM dat later.

Menko ontkende zijn dubieuze rol maar zag wel een keer wiet in een huis in Baarle-Nassau. Hij zei dat hij te bang was om dat te melden. “Anders krijg ik een kogel door de kop”, vertelde hij tijdens zijn proces.

Netwerk was groter
Er zijn nog meer handlangers. Zoals makelaar Peter, die intussen is overleden. En ook verhalen over iemand bij de politie die wel eens een tip gaf. Tot aan de medewerker van de milieustraat die voor een tientje een oogje wilde dichtknijpen als er hennepafval werd aangeboden.

De bedrijfstak was nog groter dan de vijftien inmiddels veroordeelde mannen. En dat is hij tot op de dag van vandaag.

Export
De wiet van Ton en zijn mannen was voor allerlei klanten. Wekelijks ging ook zo’n 60 kilo hennep naar Duitsland. Dat lijkt weinig maar zo’n lading is al gauw meer dan honderdduizend euro waard.

De oogst kwam uit de vele wietkwekerijen. Zoals in Alphen: waar de politie in totaal 2700 potten vond en in Tilburg. Daar had de bende een knipperij waar de politie 435 kilo toppen vond.

Rollenspel
De groep had ook een kwekerij in een huis in Etten-Leur. Marcel was de huurder. Als de nietsvermoedende eigenaar kwam deed Marcel net alsof als in orde was. “Het was een rollenspel. Dan moest ik spelen dat ik een journalist was. Dat het goed was met het pand”, zei Marcel tijdens zijn rechtszaak.

Hij woonde op papier in nog twee andere wiethuizen, in Bosschenhoofd en in Empel. Soms sliep hij op zolder, want in de slaapkamers in Etten-Leur groeiden en bloeiden meer dan 400 wietplanten.

Ondergang
De Leurse kwekerij draait uiteindelijk vier jaar op volle toeren. Het aantal oogsten ligt ergens tussen de 20 en 25 keer. Ook wordt hij zeker drie keer leeggeroofd. Deze kwekerij zou in feite de ondergang worden voor de groepering.

Er ontstaat namelijk spanning tussen baas Ton en chef Alain. Telkens als er een kwekerij wordt geript, wijst Ton hem aan als schuldige. Alain krijgt ook de rekening gepresenteerd. Dat loopt uit de hand op 19 april 2012. Opnieuw is de kwekerij in Etten-Leur leeggehaald. Iemand heeft de hele oogst gepikt.

Huilen
Ton roept Alain op het matje en houdt hem verantwoordelijk: hij moet 30.000 euro dokken. Om zijn eis kracht bij te zetten, haalt Ton dreigend een pistool uit zijn vest en intimideert en waarschuwt Alain. Die vertelt thuis aan zijn vrouw dat hun gezin in levensgevaar is. Zeer emotioneel hebben ze samen hebben ze zitten huilen, vertelt zijn vrouw later. Alain was helemaal klaar met ‘die verrotte criminele wereld’.

Op 20 april gaat Alain ‘met de billen bloot’, zoals hij het zelf noemt. Hij vreest voor zijn leven en dus stapt hij samen met zijn vrouw het politiebureau binnen aan de Mijkenbroek in Breda. Aan de balie zegt hij dat hij wil vertellen over ‘hennep en een man’ en dat hij op zoek is naar bescherming. In de eerste dagen zegt Alain al meteen dat hij opgelucht is dat hij kan praten.

Lachen
Alain zegt ook dat hij ervan baalt ‘dat er mensen in de onderwereld zijn die er altijd mee wegkomen, elke avond in dure restaurants eten en lachen om de mensen die gearresteerd worden’. Een van de rechercheurs van de inlichtingendienst van de politie is verbaasd: nooit eerder heeft hij iemand zo ‘uit zijn tenen’ zien verklaren.

De rest van de bende heeft niks in de gaten. Bedreigingen aan zijn adres gaan door. Politie en OM vinden het ‘onbeheersbaar’ worden en nemen noodmaatregelen. Alain en zijn gezin verhuizen naar een geheime locatie. Een vakantiepark is hun tijdelijk adres. Ook zijn schoonouders duiken onder. Na een paar weken rolt de politie de kwekerij in Etten-Leur op.

Huiswerk
Maandenlang praat Alain in het geheim met de politie. Hij rijdt ook een rondje, langs verdachte adressen. Over 46 plekken vertelt hij gedetailleerd. Ook zichzelf spaart hij niet. Zo vertelt hij ook dat hij een katvanger in elkaar heeft geslagen. Alle verhalen leveren vele duizenden pagina’s met informatie op. De agenten geven hem ook ‘huiswerk’ mee: noteer wat je te binnen schiet.

Alain wordt exfiltrant, nogal zeldzaam in de onderwereld.

'Veel te gevaarlijk'
Met de tientallen verhoren bouwt de politie een gigantisch dossier op. Op de klapdag 21 augustus 2012 volgen invallen en arrestaties. De hele bende: van de bovenlaag met leiders tot de onderlaag gaat in de boeien. Ook baas Ton. In de verhoren zwijgt hij. Maar soms vertelt Ton wel iets over zijn wereld. Die is ‘net zo gek is als de cokewereld, er wordt veel geript en geschoten’. Hij vindt het wereldje ‘te schimmig en veel te gevaarlijk’.

Verklikker Alain is ook verdachte en belandt in de cel. In oktober 2012 komen twee politiemensen Alain daar opzoeken. Ze zijn van het getuigenbeschermingsprogramma. Om te praten met Alain over zijn toekomst en die van zijn vrouw en kinderen.

Opgesloten in safehouses
Jarenlang is er gesteggel over zijn status. Hij wordt geen kroongetuige en blijft een bijzondere verdachte. Zelf zegt hij een keer daarover bij de politie: ‘ik zit hier niet om mijn straf te ontlopen’.

Na in totaal 248 dagen cel laat de rechtbank hem vrij. Maar Alain en zijn gezin krijgen hun vrijheid nog niet terug. Naar huis of terug naar school voor de kinderen is te gevaarlijk, ook niet met lijfwachten. Dus belanden ze in safehouses en in het buitenland.

André Hazes
Twee jaar lang leven ze in een compleet isolement met alle onzekerheid. Ze moeten alle banden verbreken met familie en vrienden: alles achter zich laten. Ieder contact kan fataal zijn. Ze worden officieel uitgeschreven in Nederland, in afwachting van een nieuwe bestemming in een nieuw land.

Zelfs contacten met de advocaat verlopen lastig vanwege de veiligheid. Advocate Van Essen vertelt dat Alain vaak vermomd was. “Een keer als André Hazes. Met bril en pruik en geschminkt. Hij zag er niet uit."

Onzichtbaar
Op de suggestie dat Alain misschien wel zijn gezicht heeft laten verbouwen met plastische chirurgie wil niemand antwoord geven. “Niemand weet hoe hij er nu uitziet”, zegt Van Essen op de laatste zitting in de extra beveiligde zaal op Schiphol.

In januari 2019 verhoort de rechtbank hem daar uitgebreid, onzichtbaar zit hij in een speciale gesloten cabine. Over zijn motief waarom hij toen naar de politie stapte zei hij: “Ik moet hier iets aan doen, naar iemand die me kan helpen”. Maar verder zwijgt Alain. Daarna wordt het stil rond de Tilburger en blijft hij weg van het proces.

Geheim
De rechtbank in Breda kan tijdens het vonnis op 11 april 2019 nog wel melden dat het gezin een nieuw bestaan heeft opgebouwd. "Hij genereert zijn eigen inkomen en de socialisatie en assimilatie verlopen voorspoedig." Maar waar en hoe, is geheim.

Alain en zijn vrouw en kinderen kunnen hun onderbroken leven hervatten. Misschien zitten ze wel in Frankrijk, Hongarije of Nieuw-Zeeland , op een tropisch eiland. Wie zal het zeggen. De Tilburgers moeten hun familie en vrienden vergeten, alle contact is verbroken.

Ze moeten een nieuw bestaan opbouwen en de angstige tijd proberen te vergeten. En zwijgen over hun duistere verleden.