Nu doet ze haar verhaal omdat ze andere slachtoffers wil helpen. "Heel veel vrouwen en ook mannen zitten in dezelfde situatie en durven niet naar buiten te komen. Er is nog een heel groot taboe."

Het begin was nog een sprookje
De liefde tussen Madelon en haar ex begon nog zo normaal. Ze kende hem al een tijdje uit het dorp waar ze beiden opgroeiden. Dat bloeide op tot een relatie. Madelon ging met hem en haar inmiddels achtjarige zoontje uit een eerdere relatie samenwonen. "Het was huisje boompje beestje. Hij was heel lief en zorgzaam."

LEES OOK: Ruim 100.000 Brabantse slachtoffers door huiselijk geweld: ‘Het onbegrip is nog heel groot’

Maar na twee jaar waarin alles van een leien dakje leek te gaan, sloeg zijn gedrag om. "We kregen steeds heftigere ruzies. Die werden zo erg dat er flink geslagen werd. Mijn keel werd dichtgeknepen. En hij manipuleerde heel erg."

Bekijk het gesprek met Madelon en lees daarna verder:

Vermoorden
Het geweld werd steeds erger, maar ook steeds 'normaler'. "Toen ik vijf maanden zwanger was van onze dochter zette hij plots een mes op mijn buik. Hij dreigde mij en mijn kindje te vermoorden. Maar de volgende dag deed hij alsof er niks gebeurd was. Hij was superlief. Toen dacht ik: misschien word ik wel gek. Ligt het niet gewoon aan mij?"

Even leek het na de geboorte van hun kind weer goed te gaan, en was hij weer de zorgzame man waar ze op was gevallen. Even. "Na een tijdje kon ik niet eens naar de winkel gaan zonder dat hij me achtervolgde. Hij wilde alles weten. Als ik bij de buurvrouw was geweest om koffie te drinken, was hij al bang dat ik iets over hem gezegd had." Madelon raakte steeds meer geïsoleerd. "Ik zag mijn ouders en familie nauwelijks meer."

'Maak mama niet dood'
En ook het fysieke geweld begon weer. "Ik dacht alleen maar: mijn kinderen mag niks overkomen. Als ik voelde dat ruzie aan dreigde te komen dan belde ik mijn ouders op en bracht ik ze daarheen. Mijn dochtertje sliep in die tijd in de maxi-cosi, zodat ze 's nachts meteen weg kon."

Na een avond waarop het bijna helemaal misging, besloot ze weg te gaan. "Hij sloeg mijn hoofd toen zo hard tegen de muur dat ik knock-out ging. Mijn kinderen riepen naar hem: 'Maak mijn mama niet dood!'. Zes jaar duurde de ellende toen al. Er begon een periode van felle strijd met jeugdzorg over de voogdij van haar kinderen, maar ook was ze nog niet van haar ex af. De mishandeling veranderde in stalking, en uiteindelijk brandstichting. "Ik was een weekend weg met de kinderen toen ik werd gebeld dat het huis in de brand stond. Hij dacht dat we thuis waren. Daarvoor had hij al een paar keer gezegd: 'Jij en de kinderen worden dat gezin uit de krant'. Daar bedoelde hij mee dat hij ons wilde vermoorden."

Nieuwe start
Dat was toen. Nu gaat het weer goed met Madelon. Haar ex zit in de gevangenis. Ze heeft een nieuwe liefde gevonden en een huis in West-Brabant. Wel moet ze nog beschermd wonen, voor als haar ex weer vrijkomt. Ze hoopt met haar verhaal andere slachtoffers van huiselijk geweld te inspireren om afscheid te nemen van hun kwelgeest.

"Het taboe is nog steeds heel groot. Mensen zeggen vaak: 'Als hij me een keer had geslagen was ik al bij hem weggegaan'. Maar zo makkelijk gaat dat niet. Vaak werk je er naartoe. Het begint met kleine dingen, en dan zit je plots aan hem vast." Ze is nu actief voor Stichting Zijweg, dat slachtoffers begeleidt. "We zetten krachtgroepen op waarbij slachtoffers met elkaar kunnen praten."

Dat praten met lotgenoten is volgens Madelon heel belangrijk. "Als je begrepen wordt, dan is veel makkelijker om je open te stellen. Het is makkelijker om dan te denken: misschien is het niet normaal om geslagen te worden." Ze roept slachtoffers op om hulp te zoeken. "Ga naar een huisarts of een vriendin en praat erover. Er is een oplossing. Ik ben er ook uitgekomen. Twee jaar geleden was ik een bang meisje. Nu heb ik weer levenskracht."

Ben jij slachtoffer van huiselijk geweld? Dan kun je een melding doen bij Veilig Thuis. Om contact te krijgen met lotgenoten kan je terecht bij Stichting Zijweg.