"Klimaatverandering is schade bij weinigen, veroorzaakt door velen. Het is een enorm groot thema, dat keihard terugslaat op mijn kleine boerderij." Piet Hermus vertelt hoe het voor het eerst hard begon te regenen in 1998, toen hij 32 jaar oud was. In de decennia die volgden, zag hij meer dan vijf keer zijn gewassen deels verzuipen. Dat zorgde vaak voor grote schade.

In columns, onder meer in Trouw en vakblad Nieuwe Oogst, begon Hermus zich uit te spreken over het thema klimaatverandering. En hij ging deelnemen aan klimaatmarsen. In 2015 liep hij mee in Parijs. En de laatste keer dus in Amsterdam, op 10 maart van dit jaar.

LEES OOK: Boeren strijden tegen klimaatverandering: ‘We verzuipen regelmatig’

Stevige meningen
Hermus heeft een missie, een boodschap. "Ik zet in mijn opiniestukken en columns meningen stevig weg, dat roept reacties op." Zo schreef hij in een column in Trouw afgelopen februari dat de overheid haar zorgplicht aan de laars lapt door de manier waarop met het klimaat en het behalen van de klimaatdoelen wordt omgesprongen. En dat dat eigenlijk landverraad is. 'De staat dient de consumerende, vervuilende burgers tegen zichzelf in bescherming te nemen'.

Hermus spreekt zich uit en valt op, waar akkerbouwers vaak juist rustige mensen zijn. Blijkbaar viel hij ook op bij een anonieme 'brievenschrijver'.

Het begon met een verjaardagskaart, toen de columnist 50 werd. "Mijn foto, die altijd bij mijn columns in de Nieuwe Oogst staat, was erop geplakt. Mijn hoofd was losgeknipt van mijn bovenlijf. Daarnaast stond een jihadi." Daarna volgde twee keer een dode muis in een envelop. En nog een kaart waarop de foto van Hermus 'onthoofd' was. Daarbij uitgeknipte krantenteksten, onder meer: 'Die klootzak moest dood.'

Het afgelopen jaar was het stil. Maar vlak voor Pasen viel daar de dode rat op de deurmat. "Hij zat in een envelop. Aan het lettertype zag ik al: daar heb je er weer eentje. Het is steeds hetzelfde lettertype dat gebruikt wordt."

'Trieste figuur'
"Ik raak er niet door van de kook.," vertelt Hermus verder. "Ik vind het niet fris. Maar je went eraan. Zoals ik ook gewend ben geraakt aan verzopen aardappels. De akkerbouwer klinkt vooral verwonderd. "Iemand heeft die kaarten verzonnen en daarna gemaakt. Iemand doet daar moeite voor. Ik vind het een triest figuur, maar dat vinden anderen waarschijnlijk ook van mij."

Hermus heeft naar eigen zeggen wel een vermoeden uit welke hoek de post komt. "Maar ik weet het niet zeker, dus ik kan me er niet over uitspreken."

Ideaal
Aangifte heeft hij nog nooit gedaan. "Misschien omdat ik denk dat die toch maar op de grote stapel zou belanden." Erover schrijven in een column deed hij ook niet eerder. Maar dit keer wel. "Ik dacht steeds: laat gaan. Maar nu met die rat, dacht ik: en nu ga ik het opschrijven. Ik was toch al van plan om die column aan extremisme te wijden. En nu bood de afzender van de rat mij het perfecte haakje daarvoor, de kapstok. Iemand gaf mij de voorzet en ik kopte hem binnen. Ideaal eigenlijk."

De laatste alinea van de column is een voorbeeld van de stevige manier van uitdrukken die Hermus verkiest. 'Mij en mijn naasten echt bedreigen? Niet doen. Ik woon aan een doodlopende weg. Een telefoontje en de weg is zo afgesloten. Ik zal proportioneel reageren. De dubbelloops is zo uit de kast gepakt.' "Dat is uiteraard enigszins gechargeerd', zegt Hermus.

Dieseltje
De lugubere post weerhoudt Hermus er niet van om publiekelijk en op zijn eigen wijze aandacht te blijven vragen voor de effecten van klimaatverandering op de akkerbouw. "Ik zet er juist een tandje bij en stap de volgende keer zeker weer op mijn trekker. Een trekker is een diesel, die gaat pas trekken als hij weerstand krijgt. Zo werkt dat bij mij misschien ook wel."