Kees kreeg een herseninfarct en fietst met trike zes dagen lang mee in speciale tourtocht

9 mei 2019 om 13:41
nl
Plotseling voelde hij zijn rechterarm niet meer. En even later hield ook zijn rechterbeen ermee op. Het overkwam de 66-jarige Kees Ooms vier jaar geleden. De Goirlenaar was thuis toen hij een herseninfarct kreeg. "Ik kon niet meer lopen. Er bleek een propje in m'n hersenen te zitten." Toch fietst hij nu voor het derde jaar mee met Hersenletsel on Tour.
Profielfoto van Eva de Schipper
Geschreven door

Hersenletsel on Tour is een zesdaagse fietstocht voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel. De groep fietsers startte dit jaar bij revalidatiecentrum Revant in Breda. Ze rijden de komende dagen via Zeeland en Zuid-Holland terug naar Breda, om daar op 14 mei - de Europese Dag van de Beroerte - terug te keren.

'Mijn arm wilde niet meer'
Kees fietst mee op zijn eigen trike: een speciale fiets met drie wielen. Vier jaar geleden kon hij zich dit moeilijk voorstellen. "Ik deed aan fitness, golf en ik wandelde veel, tot die ene dag."

Hij herinnert zijn herseninfarct nog als de dag van gisteren. "Ik had een leuke dag achter de rug en zat lekker thuis in mijn stoel. Ineens wilde mijn arm niet meer", vertelt hij. "Ik waarschuwde mijn vrouw meteen. Toen ik naar de bank strompelde, merkte ik dat mijn gehele rechterkant verlamd was."

Eenmaal bij de eerste hulp bleek het inderdaad foute boel: Kees was eenzijdig verlamd. "Behalve mijn gezicht, dat was in orde. Daar ben ik wel heel blij mee om."

Niet meer lopen
Na een lange tijd revalideren kwam Kees weer thuis wonen. "Dat was pas echt confronterend. Ik kon niet meer lopen en ik kon bijvoorbeeld ook amper mijn brood smeren of snijden."

Kees ziet Hersenletsel on Tour als een schoolreisje. "We slapen met z'n allen in zalen en helpen elkaar waar nodig. Je bent echt als lotgenoten bij elkaar. Er komen dingen ter sprake die anderen misschien niet zo goed begrijpen." De groep rijdt donderdag vanuit Breda naar Bergen op Zoom. Elke avond worden ze ontvangen bij de Amarant-groep waar ze zullen eten en overnachten.

Een stap vooruit denken
Voor de vrouw van Kees, Gerda Oostenrijk, is het ook fijn om eventjes 'vrij' te hebben. "Je denkt toch altijd een stap vooruit, omdat je hem wil helpen. Dat is misschien niet altijd nodig, maar toch doe ik dat wel."

Ondanks zijn verlamming, probeert Kees zoveel mogelijk bezig te blijven. "Je moet proberen zoveel mogelijk door te gaan. Niet achter de geraniums gaan zitten. Ik heb soms geen zin. Maar ik kan mijn eigen dag indelen, dus dan doe ik gewoon rustig aan."

App ons!

Heb je een foutje gezien of heb je een opmerking over dit artikel? Neem dan contact met ons op.