Zorgen dat leerlingen even gezien en gehoord worden. Dat is een belangrijke taak van het leerlingloket op de eerste etage van de Bredase middelbare school. Achter het loket zitten Ad Backx (onderbouw), Sabine Kerkhofs (middenbouw) en Simone Verhees (bovenbouw). "Er zijn hier geen muren, geen ramen en geen deuren", aldus Kerkhofs. "De leerlingen weten ons daarom makkelijk te vinden."

Woedende ouders
Ben je de klas uit gestuurd of moet je nablijven, dan moet je je bij het trio melden. Maar ook als je gewoon even je ei kwijt wilt, bieden de leerlingbegeleiders altijd een luisterend oor of een schouder om op te huilen. "Vorige week stond er nog een meisje aan het loket die iets wilde vragen, maar dat niet durfde", aldus Verhees. "Ze liet het scherm van haar telefoon daarom zien. Er stond: 'Ik ben ongesteld geworden. Heb je maandverband voor me?'"

Toch blijft het helaas niet altijd bij onschuldige vragen. "Sommige leerlingen gaan echt tekeer en dan is het lastig om rustig te blijven. Veel kinderen worden als prinsen en prinsessen opgevoed. Er is minder respect", merkt Kerkhofs. "Ik heb hier weleens een dreigende situatie meegemaakt met een moeder die bijna niet rustig te krijgen was. Of woedende ouders die door de telefoon roepen dat hun kind zich echt niet om acht uur 's ochtends komt melden."

'Ze houden hun adem in'
Niets ontgaat de leerlingbegeleiders. "Raddraaiers of leerlingen die vaak te laat komen? Wij zijn de eersten die dat signaleren." Het trio geeft al deze informatie direct door aan mentoren en teamleiders . Als één van de drie een lokaal binnenloopt, dan weten leerlingen dat het foute boel is. "Dan houden ze allemaal hun adem in en hoor je 'oh shit, oh shit!'", lacht Kerkhofs.

In zekere zin vervullen de leerlingbegeleiders een ouderrol op de Bredase school. "Ik heb weleens een tegenspartelende brugklasser uit de auto moeten trekken, omdat ze écht niet naar school wilde", vertelt Kerkhofs. "Of dat een ouder ons over de telefoon vraagt om hun kind over te halen om uit bed te komen en de telefoon vervolgens bij het kind in bed legt."

Simone Verhees gaat ieder jaar mee op cultuurreis naar Barcelona. "Eén keer lag een leerlinge met vreselijke heimwee de hele busreis op m’n schoot lag slapen. Twintig uur lang! Maar ja, alles voor het kind", zegt ze grijnzend.

Troosten
Het moeilijkste vindt Ad Backx het verdriet van de scholieren. "Kinderen met overleden ouders, of meisjes die anorexia hebben of zichzelf snijden. Dat is heel triest." Het is daarom onmogelijk om die emoties niet mee naar huis te nemen. "Wij zien en horen heel veel.", legt Verhees uit. Ze wil de scholieren soms het liefst meenemen, helpen en verzorgen. "Maar dat kan natuurlijk niet."

"Hen hulp aanbieden kan wel, maar soms moet je accepteren dat ze daar nog niet klaar voor zijn", vult Sabina Kerkhofs aan. "Je kunt het niet afdwingen. Soms staan leerlingen hier echt te huilen. Dan gaan we even met ze zitten en kunnen ze hun ei kwijt."

Die ontlading is mooi
"Je ziet hen opgroeien", vertelt Backx. "Zo kwam hier jaren terug een meisje binnen, echt een teer vogeltje. Maar nu doet ze mee aan debatwedstrijden. Dat is toch fantastisch?"

"Ik probeer altijd bij zoveel mogelijk diploma-uitreikingen te zijn", aldus Verhees. "Die ontlading is zo mooi. Ze vallen je dan echt om de hals."