Zelf heeft ze het liever over een internationale privéschool. "Als je internaat hoort denk je dat het streng is, maar dat valt heel erg mee", legt ze uit. Ze ervaarde het nooit als streng, tenzij iemand iets deed dat niet mocht. "Dat is hetzelfde als thuis. Ze zijn gewoon allemaal aardig hoor."

Eigen keuze
Niet haar ouders, maar Nissrine zelf opperde om naar het internaat te gaan toen ze 10 was. Haar nichten zaten toen al op die school. "Ik was jaloers dat ze Frans en Arabisch heel goed konden spreken. Dat wilde ik ook."

Haar ouders wilden in eerste instantie ook helemaal niet dat ze daar heen ging, maar de haviste wilde enorm graag. Daarom is haar moeder toch maar een kijkje gaan nemen op de school. "Pas toen zij zich daar goed voelde, mocht ik gaan." Wel vond ze het heel belangrijk dat Nissrine de Nederlandse taal niet verleerde, dus bleef ze haar dochter altijd in het Nederlands appen. "Mijn moeder gebruikte dan nooit afkortingen, maar schreef heel uitgebreid.", lacht Nissrine.

Leven op een internaat
De schooldagen verliepen volgens een vast schema, legt Nissrine uit.Iedere ochtend werden de leerlingen rond 6 uur gewekt en om 7 uur werd in een grote kantine ontbeten. Daarna liepen ze naar school, waar ze les kregen tot kwart voor 4. Op die school zaten niet alleen kinderen uit het internaat, maar ook leerlingen die in de omgeving woonden. Na schooltijd maakten de leerlingen van het internaat gezamenlijk huiswerk en om 7 uur aten ze met zijn allen in de kantine. Rond 10 of 11 uur ging iedereen naar bed. "En dan de volgende dag weer hetzelfde."

In het weekend waren er uitstapjes en was er ruimte om te sporten. De haviste deed aan basketbal, voetbal, schaken en sprint. "Ik heb wel een paar medailles thuis hoor!", zegt ze trots. Met haar basketbalploeg werd ze kampioen en ook het schaken ging haar goed af. "Eerst wilde ik het eigenlijk niet, maar mijn docent zei dat ik er goed in was. Toen werd ik derde."

Net familie
De mooiste herinneringen heeft Nissrine aan de vrienden die ze maakte op haar school. Ze leerde mensen kennen uit de hele wereld. "Mensen uit Italië, Rusland en Engeland. Ze kwamen echt van overal." Met haar medeleerlingen heeft ze nog steeds contact en ze ziet ze regelmatig, elke keer in een ander land. "Je maakt zoveel met elkaar mee, je bent net familie."