Nanda geeft sinds vijf jaar geschiedenis aan bovenbouwleerlingen op het Markenhage. Voor haar is het eindexamenjaar altijd een extra bijzonder jaar. De Bredase heeft dan misschien geschiedenis gestudeerd, maar dat had volgens haar net zo goed Nederlands of economie kunnen zijn.

'Sta ieder jaar weer te huilen'
"Het gaat om het samen ergens naartoe werken en dan samen iets afsluiten. Ik vind het eindexamen daarom het allerleukst en het allermooist", vertelt ze. "Je sluit met die kinderen een hoofdstuk van hun leven af. Bij de diploma-uitreiking sta ik ieder jaar weer te huilen."

Een paar keer per jaar komen alle docenten van de eindexamenklassen samen om de situatie per leerling te bespreken. "Hoe kunnen we er met elkaar voor zorgen dat de kans op slagen groter is bij dit kind?, is de vraag die we elkaar dan stellen. We werken echt samen."

Machteloos
In vergelijking met tien jaar geleden wordt er nu veel meer gelet om de stemming van de kinderen. "Mindset is zeker de helft. We houden de leerlingen daarom ook pedagogisch goed in de gaten. Zit iemand lekker in z'n vel? Speelt er iets thuis. We koppelen dat soort dingen terug naar de mentor."

Het verdriet van sommige leerlingen laat een diepe indruk achter bij de geschiedenislerares. "Vorig jaar overleed, vlak voor de eindexamens, de ouder van één van mijn leerlingen. Dan breekt je hart. Je voelt je echt machteloos, want je weet dat het kind de examens hoe dan ook moet maken. Je handen zitten als het ware aan elkaar gebonden."

Nanda trok zich het lot van de leerling zo aan, dat ze bijna in staat was om te frauderen. "Natuurlijk zou ik dat nooit doen. Maar het liefst had ik haar weggesleurd, de zaal uit."

Met leerling naar school fietsen
De geschiedenisdocente is blij met haar plek op de middelbare school "Als het uit is met een vriendje, weten leerlingen me te vinden. Al weet ik dondersgoed dat ik niet iedereen kan helpen. Dat is iets wat je als leraar altijd in je achterhoofd moet houden. Je moet geen psycholoog gaan spelen. Je kunt wel een steuntje in de rug bieden, maar écht helpen kun je niet. Dat moet je overlaten aan professionals."

Toch kan Nanda het niet laten om af en toe net een stapje meer te zetten. "Bij me om de hoek woont een leerling met een lastige thuissituatie. Ik ben een groot deel van het jaar met haar naar school gefietst. Voor haar is dat toch weer een kwartiertje waarin ze haar hart kan luchten."

Babynamen raden
Docent of niet, je bent en en blijft een mens. Iets waarvan Nanda zich elke dag opnieuw van bewust is. "Natuurlijk moet je een bepaalde afstand houden. Maar dat betekent niet dat ik de kinderen geen persoonlijke dingen vertel. Ik ben soms ook verdrietig."

Onlangs vertelde Nanda, terwijl ze voor de klas stond, dat ze zwanger was. "Dat is dan ook heel leuk om de leerlingen te delen. Ze zijn zelfs een wedstrijd babynamen raden gestart", lacht ze.