Boukje besloot tien jaar geleden dat dit haar toekomst zou worden. Een toekomst als rouwfotograaf. Op 3 juni 2009 overleed haar moeder. Het werd een prachtige uitvaart, mét een fotograaf. Het waren mooie foto's maar niet de foto's die ze had gewild. "De kist, de bloemen het koor en de pastoor stonden er allemaal prachtig op, maar het verháál miste", zegt Boukje. "En ik wist dat ik dit zou kunnen."

Emotioneel zwaar
Makkelijk is het niet, om het verdriet van anderen vast te leggen. "Als je zelf nauw betrokken bent bij een familie is het al helemaal moeilijk om de rouw die je zelf voelt los te koppelen van het werk. Bij een opdracht van een gezin dat je niet kent is het veel makkelijker om dichtbij te komen en tegelijk je afstand te bewaren. Het verdriet is niet van mij."

Het overlijden van een kind hakt er altijd in. "Dat is heel pijnlijk. Dat moet niet gebeuren. Een nieuw leven moet je kunnen vieren, dat moet nog groeien." Toch twijfelde Boukje geen moment toen ze werd gevraagd om foto's te maken van een te vroeg geboren kindje. "Vervelend genoeg voor mij weet ik een beetje hoe dat is. Ik ben zelf een tweeling verloren na 19 weken zwangerschap. Ik heb geen foto's van mijn kindjes. Hád ik die maar.. Ik had zo graag willen laten zien aan anderen hoeveel liefde ik voor ze heb."

Troost en steun
Een fotoalbum van een overleden dierbare roept verschillende emoties op zegt Boukje. "De een brengt het heel veel troost en steun. de ander kijkt er alleen maar naar om te kunnen huilen, of er over te praten. Maar iedereen brengt het iets." Marlies Bol kan daar over meepraten. Vier jaar geleden verloor ze haar 19-jarige zoon. Hij verongelukte met zijn motor op het circuit. Boukje maakte foto's van het plaatsen van het grafmonument.

"Het is zo mooi om terug te kijken. Er zijn heel veel dingen die je niet meekrijgt op zo'n dag. En voor mij misschien nog wel belangrijker. Ik had iets om letterlijk vast te houden. Dan lijkt het net of de dierbare die je bent verloren er toch nog een beetje is."

Daan Barendse kijkt nog wekelijks in het album van de uitvaart van zijn echtgenote. De meest dierbare foto's zijn gemaakt toen zijn vrouw thuis lag opgebaard. "Het album is zó tastbaar dat ik het gevoel heb dat ik zo nog even bij haar ben. Zonder het album heb je niks meer." Een paar keer per week bezoekt hij haar graf op de begraafplaats. "Maar als ik troost zoek, is het fotoalbum heel veel meer dan die plek waar ze begraven ligt."

Van onschatbare waarde
Marije van der Hoeven was 18 toen ze twee jaar geleden haar moeder verloor. Het was de wens van haar moeder zelf om de uitvaart vast te laten leggen door een fotograaf. Achteraf is Marije daar heel blij mee. "Je bent zo met je eigen ding bezig. Al die emoties op die dag. Bijna op alle foto's die ik achteraf in het album zag, zie ik iets nieuws, iets wat mij helemaal niet was opgevallen. Het album heeft eigenlijk veel meer waarde gekregen dan ik had gedacht. Dat je kan zien hoe geliefd ze was bij iedereen."