Daniëlle Schuiling ligt met haar been in het gips op een ziekenhuisbed in haar woonkamer. Zichtbaar aangeslagen laat ze haar verwondingen zien. "Ik heb een gecompliceerde beenbreuk, vier gebroken ribben, mijn long is gekneusd, ik heb een kale plek door een hoofdwond en ik heb nog last van een flinke hersenschudding."

Gordijnen dicht
De gordijnen van haar huis aan de Churchilllaan houdt ze ondanks het mooie weer liever dicht. Vanwege haar hersenschudding en vanwege de herinneringen. Want op de weg voor haar deur zijn de markeringen van het politieonderzoek nog duidelijk zichtbaar. " Ja, dat is het nadeel van vlak voor je huis aangereden worden. Er staan nog kruizen op de plek waar ik ben aangereden. Dat is heel confronterend. Dus ik heb de gordijnen liever dicht dan open."

Shit, ga je mij aanrijden?
Volgens Daniëlle waren de jongens al de hele middag op motoren door de straat aan het racen. "Ik wilde hen erop wijzen hoe gevaarlijk ze bezig waren. Ik ben de straat overgestoken en zwaaide met mijn armen om ze zachter te laten rijden. Een meter of twee voor ze bij mij waren keek ik een van die jongens recht in zijn ogen. Toen schrok ik. Hij had een hele kille, lege blik. Toen dacht ik: Shit, ga je mij aanrijden? En dat is het laatst wat ik gedacht heb."

Daniëlle vlieg door de klap van de aanrijding door de lucht. Zes meter verderop komt ze hard op de weg terecht. "Ik ben eigenlijk als een lappenpop door de lucht heen gevlogen. Dat heb ik gehoord van getuigen, zelf kan ik me daar niets meer van herinneren."

Herstel gaat lang duren
De eerste dagen na het ongeluk ligt Daniëlle op de intensive care. "Ik lag aan het zuurstof, aan de hartbewaking en mijn bovenlichaam werd constant verdoofd. Dan was de pijn van de gebroken ribben enigszins draagbaar. Anders ging ik dood van de pijn."

Daarna verhuist ze naar een andere afdeling. Na ruim twee weken mag ze tot haar grote opluchting naar huis.

Maar Danielle weet nog niet hoe haar herstel zal verlopen. "Het zal nog maanden duren voor mijn ribben aan de beterende hand zullen zijn. Mijn been is er nog slechter aan toe. Iedere twee weken moet ik terug naar het ziekenhuis voor controle. Over een jaar weten we eigenlijk pas wat ik nog wel en wat ik niet meer kan. Maar de specialist heeft me al wel duidelijk gemaakt dat mijn hobby hardlopen voor mij verleden tijd is. Dat zit er niet meer in."

Daders nog niet gepakt
De motorrijders zijn nog niet gepakt. Daniëlle: "Super frustrerend. En confronterend. Ik zit als moeder van drie kinderen nu aan huis gekluisterd en hij loopt gewoon rond. Het is bizar dat dat kan. Al heb ik wel het idee dat de politie er alles aan doet om die jongens te vinden."

Daniëlle heeft er wel vertrouwen in dat de jongen die haar heeft aangereden uiteindelijk tegen de lamp zal lopen. "Ik denk dat hij uiteindelijk wel gepakt zal worden. Maar ik weet niet of hij de straf zal krijgen die hij verdient." Op de vraag wat die straf dan volgens haar zou moeten zijn, antwoord ze stellig. "Ik vind dat hij minstens een aantal jaar achter slot en grendel moet. En dat hij tbs zou moeten krijgen. Want als je zo jong al zoiets doet en geen berouw toont, dan heb je echt een probleem."

Geen spijt
Ondanks alle ellende heeft Daniëlle geen spijt van haar actie. "Als ik niet had geprobeerd om ze te stoppen dan hadden ze misschien een kind aangereden. Dit kon niet goed blijven gaan. Ik hoop dat het andere motorrijders en automobilisten aan het denken zet over hoe hard ze door een woonwijk rijden."