Als je Desiree spreekt dan is er op het eerste gezicht niks aan de hand. Een vriendelijke en sociale vrouw. Toch woont ze in een GGZ-instelling. Ze heeft een eigen flatje, maar er is wel altijd begeleiding.

Desiree is van haar 4e tot haar 14e seksueel misbruikt, vertelt ze: "Van jongs af aan, tot ik volwassen werd, ben ik mishandeld." Daardoor kampt ze met nachtmerries en hevige flashbacks. En soms raakt ze het contact met hier en nu helemaal kwijt: "Ik weet dan niet meer wie ik ben, waar ik ben en wat ik doe."

Helemaal weg
Dat brengt Desiree vaak in gevaarlijke situaties: "Als ik getriggerd word door bijvoorbeeld een deur die heel hard dichtklapt of door harde muziek, dan ben ik helemaal weg. Dan ga ik staren. Niemand krijgt meer contact met me: je kunt niet meer met me praten. Als je me aanraakt, reageer ik niet meer. Zo kan het bijvoorbeeld dat ik op een spoor terecht kom, zonder dat ik weet hoe ik daar ben gekomen."

Een hulphond kan redding bieden, zegt Desiree: "Die ruikt of signaleert dat ik de weg kwijt raak. Dus net voordat dat gebeurt zal die mij afleiden of aanraken waardoor ik nog net op tijd mijn medicatie kan slikken of op de hond kan focussen."

Reactie gemeente
Desiree had een aantal keer contact met de gemeente. Ze deed een beroep op de Wet Maatschappelijke Ondersteuning. Tevergeefs. Een hulphond is volgens de gemeente geen WMO-voorziening. "De problematiek van de cliënte geeft geen recht op een hulphond", is de officiële reactie van de gemeente Tilburg.

Zorgverzekeraar
De gemeente verwees door naar de zorgverzekeraar. Maar helaas. Desiree valt buiten de boot, bevestigt haar verzekeraar ONVZ desgevraagd: "We hebben alles gedaan om te kijken of het op een andere manier vergoed kon worden, maar dit bleek niet mogelijk." Desiree heeft alleen een basisverzekering, maar dat maakt in dit geval niets uit. Ook een aanvullend pakket had niets geholpen. Zelfs de meest luxe pakketten sluiten het uit.

Desiree laat het er niet bij zitten. Ze heeft brieven geschreven naar de Tweede Kamer en naar de Tilburgse gemeenteraad. En ze is een crowdfundingsactie gestart.

Ziekenhuis
Zolang er geen hulphond is, is het leven van Desiree zeer beperkt: "Soms zit ik door mijn problemen hele dagen opgesloten in mijn slaapkamer of badkamer. Ik kom iedere week in het ziekenhuis terecht. Iedere week sta ik wel een keer bij het spoor, zonder dat ik er iets vanaf weet. Ik kan niet werken, ik kan niet naar school, ik heb eigenlijk geen kwaliteit van leven."

Toch houdt Desiree moed: "Ik sta hoopvol in het leven, denk dat er altijd een oplossing komt. Ik zou heel graag naar school willen. Mijn droom is om verpleegkundige te worden. Als ik een hulphond zou krijgen, dan moet dat mogelijk zijn."

Meer informatie over de crowdfundingsactie van Desiree vind je hier.