Esther Leenen uit Someren gaat al tien jaar met haar rugzak de wereld over, "maar bij deze tocht hoef ik niet op de bus te wachten en kan ik gewoon dwars door Mongolië en nog op een paard ook". De amazone kijkt enorm uit naar haar deelname aan de Mongol Derby. Ze lijkt niet zenuwachtig en is naar eigen zeggen goed voorbereid.

Hetzelfde geldt voor Anne Binnendijk uit Den Bosch. "Ik heb al de nodige trainingen gevolgd. Zo ben ik pas in de bergen wezen paardrijden. Dat zijn dingen die je niet kunt trainen in Nederland." Waar Esther een wereldreiziger is, zit Anne straks pas voor de derde keer in een vliegtuig. "Ik vertrek ook wat eerder dan Esther zodat ik daar kan wennen en oefenen."

Slijtageslag
Elk jaar doen er zo'n veertig ruiters van over de hele wereld mee aan de Mongol Derby. Het is volgens de organisatie de langste en zwaarste paardenrace ter wereld. Dat blijkt ook wel uit het feit dat iedere keer ongeveer de helft alle deelnemers niet de eindstreep haalt.

"Je kunt trainen wat je wil, maar als jij na tien kilometer van je paard valt en je breekt iets, dan is de wedstrijd afgelopen", zegt Leenen nuchter. Volgens Binnendijk is het een kwestie van op je paard blijven zitten, goed navigeren en op tijd bij de checkpoints aankomen.

De Bossche amazone gaat het avontuur met veel plezier aan, maar is zich bewust van de gevaren. "Je kunt vallen, verdwalen, uitdrogen, gebeten worden door insecten die je echt ziek kunnen maken. Het engste lijkt mij dat je wordt overvallen door noodweer, midden op de open vlaktes in Mongolië."

Dzjengis Khan
De wedstrijd is geïnspireerd op de oude postroutes in het Mongoolse Rijk van Dzjengis Khan. Koeriers legden door middel van paarden-wisselstations in korte tijd grote afstanden af. De Mongol Derby kent 25 van die wisselstations. De ruiter die als eerste aankomt bij zo'n station mag ook als eerste een vers paard kiezen.

De route is elk jaar anders en wordt pas kort voor de wedstrijd bekendgemaakt. De ruiters mogen alleen rijden tussen tussen half zes in de ochtend en half negen in de avond.

Navigeren is pittig, want dat gebeurt met GPS-coördinaten. "Maar of je om, of over een berg moet, dat mag je zelf uitzoeken", zegt Leenen. In totaal worden er in negen dagen zo'n duizend kilometer afgelegd.

Werkpaarden
Het tweetal legt die enorme afstand niet af op één paard. "Dat is niet te doen voor de dieren, we rijden elke etappe naar een wisselstation op een ander paard."

Een team van dierenartsen selecteert de Mongoolse paarden ruim voor aanvang van de race. Om de paarden te sparen mag een ruiter maximaal tachtig kilo wegen en vijf kilo bagage bij zich hebben.

Sommige paarden zijn echte racepaarden, maar de meesten zijn werkpaarden op de steppen van Mongolië. De dieren moeten allemaal minimaal vijf jaar oud zijn. Een ruiter krijgt een tijdstraf wanneer bij het wisselstation de hartslag van zijn of haar paard te hoog is of het dier in slechte conditie blijkt te zijn.

Goed doel
Hoewel een deelname aan de Mongol Derby duizenden euro's kost voor elke deelnemer, wordt er ook geld opgehaald voor goede doelen. Leenen heeft als doel om 5.000 euro op te halen voor Stichting Ambulance Wens.

Binnendijk wil geld ophalen voor Stichting Bultersmekke. Deze organisatie leert gezinnen om honden op te leiden tot een officieel erkende assistentiehond. Ze kan niet wachten tot 7 augustus.

"De beleving, de cultuur, de natuur en vooral de paarden, ik kijk er naar uit. En dan ook nog Bultersmekke bekender maken en geld voor ze ophalen. Het wordt de tocht van mijn leven."