Acht potige kerels sjouwen en timmeren er lustig op los. Binnen twee dagen verrijst op de Markt in Uden het Europa Rad. Duizenden onderdelen passeren hun handen. Ze hebben nauwelijks nog woorden nodig. Als één geoliede machine stampen de mannen het reuzenrad uit de grond.

De 42-jarige Jan Vallentgoed is een echt kermiskind. Het is het leven dat hij gewend is. "Dit is geen baan, dit is een manier van leven", zegt hij. Het was zijn vader die besloot om dit reuzenrad te kopen. Na jaren met andere attracties was de tijd rijp om te investeren in iets nieuws. "De vraag naar een reuzenrad was er toen gewoon, dus dat werd het", vertelt Jan. En zoals dat al generaties lang gaat, ging dit reuzenrad over van vader op zoon.

Voor elk probleem een oplossing
Het kermisleven zit al meer dan zeven generaties in de familie. Nooit dacht Jan erover na om iets ánders te gaan doen. "Je groeit ermee op hè, je raakt er zo aan gewend dat je ook niets ander meer zou willen." Dat dat betekent dat er nooit vastigheid is, dat deert hem niet. "Voor elk probleem is een oplossing", zegt hij nuchter.

Als kind kon Jan niet met zijn ouders mee. Die zag hij dan in het weekend, waar zij dan ook maar stonden. Door de week woonde hij bij zijn opa en oma. Daar ging hij naar school. Tegenwoordig bestaan er hele scholen 'op wielen' voor kermiskinderen in de basisschoolleeftijd. De Stichting Rijdende School Nederland.

Zijn eigen dochter zit nu op een internaat, zijn zoon Louis is klaar met school. Zijn eigen kinderen hebben deze manier van leven ook nooit als een bezwaar gezien. "De kinderen met wie zij opgroeien zijn ook elk weekend ergens anders. Of ze zijn waar wij ook zijn, op dezelfde kermis."

Van vader op zoon
Louis hangt ondertussen op duizelingwekkende hoogte in een tuigje. Hij is inmiddels vol in het kermisbestaan gestapt en een vaste kracht voor zijn vader. Eenmaal met beide voeten op de grond vertelt hij dat hij hoopt dat hij inderdaad het werk van zijn vader kan overnemen. "Als je klein bent dan wil je natuurlijk van alles worden. Maar met de jaren draai je steeds meer mee en dan blijkt dit toch wel heel erg leuk. Ik hoop dat ik dit nog lang mag doen."

Deze manier van leven heeft natuurlijk gevolgen. Dat zijn vrouw ook uit een kermisfamilie komt zal geen verrassing zijn. Haar hoefde Jan niets uit te leggen over zijn leven. "Ze wist al van de hoed en de rand, dat is wel zo makkelijk."

Voor Louis geldt hetzelfde. Sinds negen maanden heeft hij een vriendin. "Haar ouders hebben een suikerspinnenkraam", vertelt hij trots. Maar een relatie beginnen met een meisje van de kermis garandeert nog niet dat je elkaar ook vaak ziet. "Ze staat nu in Nijmegen, dat is gelukkig niet zo ver weg", zegt Louis.

Mobiele woonwagen
De kermis in Uden start vrijdag 19 juli en duurt tien dagen. Daarna vertrekt Jan met zijn gezin naar de kermis in Eindhoven en daarna naar Oss. Tot eind oktober is de agenda gevuld, "en dan zijn we vervolgens nog druk met winterevenementen."

De echte rust komt daarna pas. Met de mobiele woonwagen strijken ze dan thuis neer. Thuis is eigenlijk waar de brievenbus staat. Een loods met een buitenruimte met aansluitingen voor gas, licht en water. En na een paar maanden begint het hele circus weer opnieuw. "Gelukkig maar. Als ik ergens langer dan drie weken ben, dan begint het alweer te kriebelen. Die manier van leven hè..."