Vaak oefent Sylvia gewoon thuis in de woonkamer. De doedelzak produceert binnen zoveel decibellen dat de oordopjes in moeten en dat de glazen in de kast staan te rinkelen. "Gelukkig heb ik begripvolle buren", zegt Sylvia. "Ik oefen alleen overdag als iedereen aan het werk is."

Marcheren oefenen
Sinds een aantal jaren speelt Sylvia in een Limburgse band. En moet ze ook leren marcheren, terwijl ze speelt. Dat gaat een beetje moeilijk in de woonkamer en dus moet ze naar buiten. Maar om met haar doedelzak nu de hele tijd door de straat te gaan lopen... "Dan wordt de buurt helemaal gek."

Sylvia heeft het buitengebied opgezocht. Vaak loopt ze op het fietspad langs een provinciale weg. En dat is in het Brabantse natuurlijk wel een apart gezicht. Fietsers stoppen regelmatig om een foto te maken en om Sylvia aan te spreken. "Ik krijg heel veel positieve reacties. Veel duimpjes omhoog. Een enkeling is wel eens negatief, die vindt het kattengejank. Daar is ook ruimte voor, ik snap dat wel."

'Echt goed ben ik niet'
Sylvia vindt zichzelf nog niet echt goed. "Die band waar ik bij zit, speelt puur voor het plezier. Ik ben niet bepaald graad vier." Graad vier is het laagste niveau van de competitie. Voor Sylvia hoeft ze dat allemaal niet meer te halen. "Maar ik wil wel goed leren spelen. Dat ik niet zenuwachtig word als mensen onverwacht filmpjes maken."

Sylvia en haar band krijgen af en toe les van een Schotse band. "Zij kennen ons en weten dat ze de verwachtingen wat moeten bijstellen", lacht Sylvia. "Maar zelfs als ze dat doen, is het voor hen nog onbegrijpelijk dat we dat ook niet halen."