"Mensen vragen me wanneer ik stop, maar dat ben ik niet van plan", zegt Joep. Hij wil graag onder de mensen blijven en daar helpt zo'n winkel goed bij. "Toch ook genieten van de buren, de bloemist, de tuinder, van iedereen in de straat."

Groten worden groter
Joep heeft de afgelopen zestig jaar een hoop zien veranderen. Dat veel van dit soort kleine winkels verdwijnen, doet hem dan ook pijn. "De groten worden groter en de kleinen kleiner", verzucht de 85-jarige. "Van de paar kleintjes die er nog over zijn, hebben veel het moeilijk."

Toch is niet elke verandering per se negatief. Hij is blij dat hij niet meer met een trapje tegen de stellingen hoeft te klimmen. "Vroeger moest ik die zware potten pakken en ze voor een klant verdelen over kleine flesjes", zegt hij. "Tegenwoordig krijg ik alles voorverpakt."

Tijdmachine
Als je Joep zijn winkel in de Boschstraat binnenloopt, is het alsof je in een tijdmachine stapt. De winkel heeft nog steeds het karakter van een drogist uit de jaren '50. Wat opvalt tegenover de moderne drogisterijen is dat alle producten achter glas staan. Als de klant iets nodig heeft moet die om de assistentie van Joep vragen.

"Ik ben de baas en niet mijn klanten", stelt Joep. "Dat wil ik graag zo houden. Als iemand alleen maar komt kijken, kijk ik met twee ogen. Of ze binnenkomen om te kijken óf om te bietsen."

Verzorgingstehuis
Niet alles gaat meer zoals hij het wil. Zo moet hij met een rollator door de winkel banjeren. Vanwege zijn gezondheid is de drogisterij ook nog maar twee uur per dag open. Toch voelt hij zich nog lang niet klaar voor een verzorgingstehuis.

"Ik ben dat voorlopig nog niet van plan", aldus Joep. "Ik kom er elke week, maar alleen om te sjoelen." Hij lacht. "Ik ben er ook vrij goed in, dus ik win altijd."