De rit van Job begon in het Bulgaarse Boergas aan de Zwarte Zee. Hij moest zelf een route bedenken naar de finish in Brest in Frankrijk. “Het is vaak een pure hel, waar je vrijwillig aan meedoet. Uren op de fiets met weinig slaap en slecht eten, maar achteraf is het enorm genieten.”

Zitten op twee naaldjes
Hij deed de rit helemaal in zijn uppie en mocht zich door niemand laten helpen. “De eerste dagen ben je nog heel gemotiveerd. Je bent in een nieuw land waar je nog nooit bent geweest. Je hebt ook frisse benen, maar die frisse benen zijn al snel zoek. Dan wordt het een mentaal spelletje en dan is het een kwestie van doorzetten. Dat gaat niet altijd even makkelijk. Je kunt je voorstellen dat zestien uur per dag op een fietszadeltje zitten ook niet superprettig is. Je krijgt zadelpijn en het voelt alsof je de hele dag op twee naaldjes zit.”

Omdat Job door niemand geholpen mocht worden, moest hij ook zelf een slaapplek regelen. Maar waar slaap je dan? “Soms in een bushokje langs de kant van de weg. Of in een leegstaand gebouw waar je langskomt, maar soms ook in een hotel.”

Job heeft nog relatief veel geslapen. "Mijn tactiek was vooral om wat harder te fietsen, zodat ik ook mijn rust kon pakken.”

Slovenië
Tijdens de Transcontinental Race reed Job door heel veel verschillende landen, maar één land heeft hem positief verrast. “Slovenië. De natuur is daar zo mooi.”

Toen hij na tien zware dagen finishte in Frankrijk, was zijn moeder vooral blij dat hij heelhuids de eindstreep had gehaald. Ook al zit Job nu op de blaren, deze race zou hij zo weer doen. “Dit is het gekste wat ik tot nu toe in mijn leven heb gedaan, maar het is niet het gekste wat ik ooit in mijn leven zal gaan doen. Volgend jaar wil ik deze race nog een keer rijden en een nog grotere race.”