Precies op het afgesproken moment komen ze bij de Info-balie op me aflopen. Marleen Lommers (30) werkt als begeleidster van kinderen met gedragsproblemen. Haar man Emile (41) is kwaliteitsmanager. Ze wonen in Drunen.

Nieuwsgierig bekijken ze de kaartjes. Marleen en Emile gaan vaker naar het theater en ze proberen elk jaar ook één of twee dagen op De Boulevard door te brengen. Maar er zijn jonge kinderen en drukke banen. Of, zoals Emile het zegt: "We zouden eigenlijk vaker willen."

We lopen schuin De Parade over naar Theater aan de Parade. We gaan naar 'Het Nationale Lied' van Wunderbaum; het is een naam die m'n twee gasten wel iets zegt maar ze zijn nog nooit eerder naar een voorstelling van dit gezelschap geweest. We belanden op de tweede rij.

Grote televisieshow
De voorstelling heeft het gevoel van een grote televisieshow. Er zijn twee presentatoren, er zijn live-muzikanten op het podium en er wordt geschakeld naar eenzelfde show in een Duits theater.

Met een aanstekelijk enthousiasme en een aansprekende keus aan Nederlandse liedjes krijgen de presentatoren de hele zaal aan het zingen. En ja, speciaal voor Festival Boulevard komt ook het Brabantlied van Guus Meeuwis voorbij.

Vlaggetjes
Het uitdelen van kleine rood-wit-blauwe vlaggetjes zorgt voor wat kritische blikken maar al snel zit iedereen er vrolijk mee te wapperen. En als een groep mensen moeite heeft met het Wilhelmus wordt snel overgeschakeld naar 'Vijftien Miljoen Mensen', het alternatieve Nederlandse volkslied.

Kortom, het lukt de acteurs van Wunderbaum ogenschijnlijk zonder moeite om de hele zaal tot een lieve groep saamhorige Brabanders te smeden die het beste met elkaar voor hebben.

De ballon wordt doorgeprikt
En even makkelijk prikt Wunderbaum die ballon dan door. Het zou flauw zijn om hier te vertellen hóe ze dat doen, maar het ging er dus niet alleen maar om gezellig een avondje samen te zingen. Door de omslag in de voorstelling word je ook als toeschouwer even aan het denken gezet of samen zingen altijd zo onschuldig is.

Vrijdagavond op De Parade. Alle tafeltjes zijn bezet maar we vinden een bankje in de schaduw van een van de tentjes. Met een bier en twee mineraalwater kijken we terug op de voorstelling.

Vrolijk met je vlaggetje wapperen
"Groepsdynamiek, daar ging het over," zegt Emile. "Ze maken er echt een groep van. Ik voelde me in het begin wat ongemakkelijk maar uiteindelijk ga je toch mee. Dan zit je wel vrolijk met je vlaggetje te wapperen. En dan opeens is er die omslag... het zette mij wel aan het denken."

Marleen kon zich prima vinden in het gezellige sfeertje van samen zingen. "Ik hou daarvan. Zo'n koor is ook leuk. Al die verschillende mensen, ik kan daar lang naar kijken."

Maar ze waardeert ook de tweede helft van de voorstelling. waarin je je ook al toeschouwer wat ongemakkelijk voelt. "Dit mag op De Boulevard. Dat is een plek waar je de grenzen op mag zoeken, waar je mensen uit hun comfortzone mag halen. Opeens viel het masker weg. Ik voelde me daar echt wel awkward."

Emile heeft nog wel een vraag voor we afscheid nemen. "Zit jij nou bij elke voorstelling zo na te denken. Ik zeg meestal gewoon 'Het was leuk' en dan ga ik weer verder."

En was het leuk?

Daar hoeven ze niet meer over na te denken. Ja, ze vonden het heel leuk!

Nog een tip: Happiness van Dries Verhoeven
Van buiten is het werk van Dries Verhoeven (1976, Oosterhout) een tamelijk onaanzienlijk gebouwtje dat doet denken aan een openbaar toilet. Er mogen telkens vier mensen tegelijk naar binnen en zij komen terecht in een nachtapotheek waar een apothekersassistente achter glas advies geeft over geneesmiddelen.

Maar die assistente is een robot. Een prachtige machine die mooie kleine beweginkjes kan maken en die als ze zingt (ja, dat doet ze ook) op een andere manier ademt dan wanneer ze praat. En omdat de robot naakt is (of meer dan naakt want ze heeft voor het grootste deel van haar lichaam ook geen vel) kan je alle draadjes en elektronica zien die haar laten bewegen.

Xtc, GHB, crack...
Wie 25 minuten blijft, daarna begint ze weer van voren af aan, krijgt voorlichting over alle soorten al dan niet legale middelen waarmee je je stemming kan verbeteren: xtc, GHB, lachgas, paddo's, heroïne, cocaïne, alcohol... de apothekersassistente heeft overal wel wat over te vertellen.

Het werk Happiness zet je aan het denken over een samenleving waarin we voor alle vereiste stemmingen een middeltje kunnen vinden. Het onderkomen en bunkerachtige voorkomen van de apotheek roept het idee op dat dat niet een hele prettige samenleving is.

Omdat de performance bijna een half uur duurt en omdat er maar vier mensen naar binnen kunnen, kan de wachttijd oplopen.