Suzanne Matthijsen (46) heeft langs als conciërge op een school gewerkt. Ze heeft haar schoonmoeder Ellie van Boxtel (73) meegenomen naar De Boulevard.

Als we elkaar treffen bij de infobalie hebben de twee vrouwen al een voorstelling achter de rug. Suzanne's zoon Luuk speelt mee in 'Party Dialogues' van Theater Artemis en dat wilde Suzanne en Elie natuurlijk zien.

Als kleine jongen in het koor
Luuk is als kleine jongen in een koor begonnen en kwam zo in aanraking met musicals. Daardoor ontstond zijn belangstelling voor theater. Hij zit nu op Koning Willem I college in Den Bosch en hoopt een plaatsje te veroveren op de Kleinkunstacademie in Amsterdam.

Suzanne en Ellie zijn duidelijk trots op Luuk. En zijn theaterliefde is ook op hen overgeslagen. "Vroeger gingen we nauwelijks naar het theater," vertelt Suzanne. "Maar nu regelmatig. Niet alleen naar voorstellingen waar hij in speelt maar ook naar voorstellingen die we volgens hem moeten zien."

Als ze de kaartjes hebben uitgepakt, reageert Suzanne enthousiast. Ook 'A Seat at the Table' is zo'n voorstelling die Luuk al heeft gezien. "Hij zei dat het heel mooi was." Gelukkig heeft Luuk verder niet zo veel verteld.

Muzikaal en vrolijk
'A Seat at the Table' is een muzikale en vrolijke voorstelling. Op het toneel staan vier mannen: een witte en drie die niet wit zijn. Het moet vermeld worden want de voorstelling gaat over huidskleur.

Het eerste deel gaat er over dat je als iemand met een andere huiskleur automatisch als iemand uit een groep wordt behandeld. 'Negers kunnen allemaal zo goed dansen', is er een voorbeeld van of het verhaal dat in de voorstelling zit over de zwemtrainer, die ervan overtuigd is dat 'negers allemaal zinken.'

Confrontatie of lieve vrede?
Vervolgens legt de voorstelling uit dat je met een andere dan witte huidskleur in Nederland altijd moet kiezen. Ga je de confrontatie aan met de vooroordelen of probeer je de lieve vrede te bewaren? Eén mogelijkheid is er niet en dat is er niet mee bezig zijn. De witte samenleving herinnert je voortdurend aan je andere huidskleur.

Ellie en Suzanne staan meteen na de voorstelling op. Niet om weg te lopen maar omdat ze (net als veel anderen in het publiek) vinden dat 'A Seat at the Table' een staande ovatie verdient. "Ze brengen de boodschap heel duidelijk over," zegt Suzanne even later op een terrasje (twee Spa en een cola). "Ik heb er zeker geen spijt van dat we hiernaartoe zijn geweest."

Dit is hun werkelijkheid
Ellie is het met haar eens. "Ik vind het fantastisch. Je ziet de werkelijkheid voor mensen met een andere huidskleur. Dit zijn de dingen die ze telkens weer meemaken."

Suzanne: "Het heeft me echt geraakt. Het is een voorstelling die je aan het denken zet. Ik zou 'm zo nog een keer willen zien."