Je zal ze niet snel over het hoofd zien, de dames. Gestoken in een jas met knalgele mouwen, naast eenzelfde knalgele ambulance. Gekocht van hun eigen geld. Subsidieaanvragen staan uit, maar daar hebben ze nog geen antwoord op van de gemeente. Sinds mei steken ze bijna elk vrij uur in het helpen en redden van dieren in nood. Blij zijn ze dat hun echtgenoten daar begrip voor hebben.

Heel goed plannen
Dat er een dierenambulance moest komen in het land van Cuijk was voor de dames klip en klaar. Saskia: "Hier in de regio konden de bestaande ambulances niet snel genoeg ter plaatse komen. Of ze waren niet beschikbaar. En wij vonden dus dat het anders kon."

Ze voegden meteen de daad bij het woord. Met een ingewikkeld schema tot gevolg. Rachel: "Het is naast onze baan en onze kinderen natuurlijk wel een kwestie van heel goed plannen. Maar gelukkig zijn we creatief en hebben we een goede oppas, dus we kunnen alle kanten op."

Mooie dromen kosten wèl geld. Saskia en Rachel zetten een stichting op en schaften die knalgele dierenambulance aan. Allemaal zonder een cent subsidie. "We zijn wel bezig met een subsidieaanvraag en we gaan binnenkort in gesprek met meerdere gemeentes", zegt Saskia. Maar de zekerheid dat er financiële steun komt is er niet. Daarom zijn de dames ook zo blij met de goede zorgen van een bevriende dierenarts. Die betaalt de medische behandeling van dieren waar geen eigenaar van achterhaald kan worden. "Helemaal gratis en voor niks", zegt Rachel. "Daardoor kunnen wij dit werk blijven doen."

Hondjes gevonden
Dat de dierenambulance van Saskia en Rachel nodig is blijkt al snel. Er is een melding binnengekomen van een gezin dat twee hondjes heeft gevonden. De dieren scharrelden rond hun erf in het buitengebied. Saskia en Rachel gaan er meteen op af. Eenmaal aangekomen op het adres blijkt het om twee mopshondjes te gaan. Een zwart hondje van een paar maanden oud en een hondje van een jaar of drie. Ze zien er gezond uit. Alles lijkt erop dat deze dieren een eigenaar hebben.

Met een apparaat checkt Rachel of de honden een chip hebben. "Het is verplicht om je dier te chippen. Dat gebeurt meestal al bij de fokker. Alleen is het nu de vraag of de eigenaar van de honden de chip ook heeft geregistreerd", zegt Rachel. Dat blijkt niet het geval. Van wie de dieren zijn, blijft voorlopig dus nog een raadsel. De vinders van de hondjes geven aan zelf geen mogelijkheid te hebben de dieren voorlopig te houden, dus gaan ze met Saskia en Rachel mee.

Opvang
In de lies van een van de honden ziet Saskia een tatoeage. Een lijntje met getallen. "Meestal komt zo'n tatoeage van een fokker. Hopelijk komen we er zo achter waar de honden oorspronkelijk vandaan komen en kunnen we zo de huidige eigenaar achterhalen", zegt Saskia. Dat lukt uiteindelijk niet. De dieren worden naar de dichtstbijzijnde opvang gebracht in de hoop dat de eigenaar zich daar alsnog zal melden. Gebeurt dat niet, dan kunnen de honden na een tijdje eventueel naar een nieuwe eigenaar.