Een steekvlam veranderde het leven van de toen 22-jarige Do drastisch. Hij zat samen met vrienden buiten bij een vuurkorf. "Wij hadden de fles wasbenzine van mijn beste vriend verstopt. Dat leek ons geen goed idee. "Helaas heeft hij die fles toch gevonden. Hij spoot het goedje over de vuurkorf en meteen vatte de fles vlam. Uit schrik liet mijn vriend de fles vallen, op mij", vertelt Do bijna emotieloos.

Veel kan hij zich niet meer herinneren van wat er toen gebeurde. Hij had in eerste instantie niet eens door dat hij in brand stond. Hij zag vooral de paniek bij zijn vrienden en hoorde het gegil. Hij rende naar binnen om blusmateriaal te halen en ontdekte daar pas dat hij veranderd was in een levende fakkel. "Pijn had ik niet, maar ik dacht wel: dit was het dan."

'Losse vellen in het doucheputje'
Met theedoeken en door over de grond te rollen is het vuur gedoofd. "Eerst was er opluchting. Ik leefde nog. Toen kwam de pijn. Mijn kleren waren verbrand. mijn slippers waren versmolten met mijn voeten. De buurvrouw zette mij onder de douche. Toen zag ze de losse vellen van mijn arm zo in het doucheputje verdwijnen."

Ambulance, ziekenhuis, brandwondencentrum, het kwam allemaal voorbij in de periode erna. Tot die steekvlam was Do een doorsnee hbo-student. Vanwege de brandwonden en het herstel daarvan, moest hij stoppen met zijn opleiding.

"De hel", noemt hij de dagelijkse zoutbaden die hij moest nemen om zijn wonden schoon te maken. Veel operaties met huidtransplantaties volgden. Twee keer stopte zijn hart ermee omdat Do allergisch bleek voor de gebruikte pijnstillers. De tweede keer wisten de dokters van de allergie, maar vonden afzien van pijnstilling geen optie. "Ik heb mijn keel voelen opzwellen net als de rest van mijn gezicht. Dat was heel akelig want hoe verstikkend zou het worden?"

'In de steek gelaten'
Na een jaar zaten de belangrijkste hersteloperaties erop net als de revalidatie. Ik heb in dat jaar veel hulp gehad van mijn familie en vrienden. Maar mijn beste vriend, die met de fles wasbenzine, liet het afweten. Hij heeft mij niet bezocht, helemaal niks. Hij ging liever op vakantie en feesten. Ik ben niet boos, het was een ongeluk. Ik voel me wel opgelicht in onze vriendschap. Waren wij echt beste vrienden? Ik voel me in de steek gelaten."

Geen studie en brandwonden over zijn hele linkerkant. "Ik was niet langer Do, maar Do met brandwonden." Hij zocht zijn heil in drank en drugs. "Kunstmatig geluk", zoals Do het zelf noemt. Waar zijn familie dag en nacht voor hem klaarstond, was hij nu amper thuis. Waar iedereen druk was met zijn herstel, leefde Do roekeloos en stapte hij regelmatig onder invloed in de auto.

Zijn zus bracht hem tot inkeer om tijdens een zoveelste aanvaring uit te schreeuwen 'dat hij voor haar niet meer bestond'. "Diezelfde nacht ben ik op internet gaan zoeken naar een plek waar ik mezelf nuttig kon maken. Dat bleek in Italië te zijn, waar hij een boerderij meehielp op te bouwen." Dit bleek de start voor de 'nieuwe Do'.

'Dat was wel een dingetje'
Sindsdien volgde de ene vrijwilligersklus de andere op. Ondertussen kreeg hij ook een baan bij een dakdekkersbedrijf. Hij volgde zelfs een opleiding tot dakdekker waardoor hij met vuur moest werken. "Dat was wel een een dingetje, maar het is me gelukt", zegt hij met enige trots.

Hij leidt nu het leven van een modelburger, huisje boompje beestje. Zijn brandwonden zijn goed hersteld en zo op het eerste gezicht niet zichtbaar. De rechterkant zijn lichaam valt nu eerder op. Die zit onder de tatoeages. "Iedere tattoo staat voor iets moois dat mijn verbranding gebracht heeft. Zo staan er Latijnse teksten te lezen: 'Ex flammis orior' oftewel 'Uit vlammen ben ik ontstaan' en 'Luctor et emergo' wat 'Ik worstel en kom boven' betekent.

Do heeft ook een kompas op zijn arm laten zetten in de tijd dat zijn leven behoefte had aan richting. En zo is er ook een vuurvogel te ontdekken en een Thais symbool dat krijgers dragen voor bescherming.

Jaarlijks wil Do minimaal aan één buitenlands vrijwilligersproject meewerken. "Meer is lastig met een gezin en baan. Maar laatst hielp ik een dakloze en nodigde hem uit om met ons te lunchen. We hebben er drie uur gezeten. Mijn dochter was onder de indruk van zijn verhaal en constateerde dat domme pech je leven compleet overhoop kan gooien. Dat is wat ik wil uitdragen. Niets is vanzelfsprekend."