De SUP 11 City Tour in 30 tot 35 uur af te leggen, dat was het streven. "Ik ben echt behoorlijk pissig op mezelf en teleurgesteld", vertelde Sebastiaan maandagochtend. "Ik heb echt alles gegeven. Ik was goed voorbereid, maar het is weer niet gelukt."

Twintig keer in het water gevallen
Hij heeft wel een idee waar het probleem zat. "En ook waar het vorig jaar is misgegaan. Op zich is mijn balans op de surfplank niet zo heel verkeerd, maar ik heb wel een probleem met langdurig op de plank staan. Vorig jaar voelde ik het ook goed in mijn benen, maar dit jaar was het zoveel extremer. Ik moest de golfslagen opvangen en dat heeft me echt de kop gekost. Vorig jaar was ik binnen een dag hersteld en nu nog steeds niet."

Er stond in Friesland redelijk wat wind. "Als de wind verkeerd staat bij het eerste stuk naar Sloten, bij het Slotermeer, dan wordt dat een heel grote klotsbak", legt Sebastiaan uit. "De golven waren nu zeker een halve meter hoog en waar ik naartoe moest - recht naar voren - kwamen ze van de zijkant. Dat kon ik niet opvangen. Daar ben ik wel twintig keer in het water gevallen. Erop en eraf, dat heeft me toch wel een beetje genekt. Ook qua kou." Een droog pak en de paar keer dat de zon doorbrak, konden hem niet helpen. "De laatste tien uur had ik alleen maar tegenwind. Ik was alleen maar aan het vechten tegen mezelf. Dat vind ik op zich helemaal niet erg. Daarom doe ik dit soort dingen ook , maar tien uur lang en niet ervan kunnen genieten... op een gegeven moment was het echt helemaal klaar, ik zat er doorheen."

Bijna botsen tegen brug
Hij wilde niet opgeven. "Niet zeuren, we zijn hier voor een goed doel bezig. Andere mensen hebben het veel moeilijker. Die gedachten gaan dan door je hoofd, hè."

Met zijn tocht wilde Sebastiaan geld ophalen voor H.E.A.R.T. Deze stichting is opgericht door zijn oud-collega Marco Kroon, waarmee hij in het verleden ook op missie in het buitenland is geweest. De stichting bekommert zich om de nabestaanden van gesneuvelde militairen en andere hulpverleners.

'Alles was wazig'
Maar doorgaan werd ronduit gevaarlijk. "Het laatste uur ben ik twee keer bijna tegen een lage brug gebotst. Daar moest ik echt op het laatste moment onderdoor duiken. Ik zag ze gewoon niet. Normaal kan ik echt goed kijken in het donker, maar nu was alles wazig. Ik kon echt niet inschatten of het licht dat ik zag tien meter of een kilometer voor me was. En wát ik precies voor me zag. Dat heeft met vermoeidheid te maken, tot het gaatje gaan."

Bolsward werd zijn eindpunt. "Dat is de helft. Ik kon gewoon niet verder."

'Dit is gewoon niet mijn ding'
"Nadat ik uitstapte, dacht ik: dit is gewoon niet mijn ding. Omdat ik zo boos op mezelf was. Dat ben ik nog steeds, maar nu wat minder. Ik ben een heel positief mens en doe dit heel graag. Ik vind deze Elfstedentocht een heel mooi evenement en vind het ook niet erg om tot het gaatje te gaan. Maar ik heb nu niet genoten, wat ik normaal gesproken wel doe. Het gevoel dat je iets overwint, de mensen om je heen, hoe leuk die reageren, de muziek langs de kant... Het gaf me geen kracht. Vorig jaar wel. Nu keek ik niet eens naar die momenten uit. Ik was teleurgesteld omdat het gewoon niet ging."

Hij weet nog niet zeker of hij zich in de toekomst nog aan een vierde poging wil wagen. "Ik ga eerst de punten aanpakken waaraan gewerkt moet worden", legt de Bosschenaar uit. "Misschien moet ik een nieuwe, bredere plank hebben. Of een kortere. Of een dikkere. Of een opblaasbare. Qua schouders ging het prima. Mijn snelheid en techniek zijn ook verbeterd, maar de balans en het lang op de plank staan... Kijk, ik moet het wel 220 kilometer kunnen volhouden. Ik weet ergens dat ik het kan halen. Mentaal zit ik echt wel sterk in elkaar. Maar als ik weer meedoe, moet het helemaal kloppen. Wanneer dat is, weet ik niet."