Verslaggever en radiopresentator Kristian Westerveld ging als een van de eerste journalisten naar de plek van het ongeluk. ‘’Onderweg hoor je dat er vier doden zouden zijn. Op dat moment ga je je dus ook afvragen: wie zit er ’s morgens vroeg in een bakfiets met vier mensen. En dan denk je: het zal toch niet zo zijn dat dat kinderen zijn?’’

'Dit is niet waar'
Het is dan nog moeilijk te bevatten. ‘’Op zo’n moment dringt nog niet helemaal door wat er precies gebeurd is. Dat idee dat daar dus kinderen, het meest kostbare dat mensen kunnen hebben, zoiets overkomen is, dat laat je op dat moment nog niet doordringen. Anders kun je je werk niet doen. Dat is eigenlijk de modus geweest waar ik de hele dag in heb gezeten.’’

De tekst gaat verder onder de video.

De melding over de verongelukte Stint ging als een schok door basisschool de Korenaer in Oss. De kinderen waren namelijk onderweg naar de school. Sandra Beuving van de overkoepelende scholenstichting SAAM kan zich het moment nog goed herinneren. ‘’Het was voor ons een moment waarop alles even stilstond en waarbij we dachten: dit is niet waar, dit is niet echt. Maar het was wel waar, helaas.’’

Veel verontruste ouders
Beuving is meteen gaan bellen met alle schooldirecteuren in de buurt van het ongeluk. ‘’Ik kreeg toen de directeur van de Korenaer aan de lijn en ik vroeg: missen jullie kinderen? Dat wist hij toen nog niet, maar even later belde hij mij terug met het antwoord: Het zijn inderdaad kinderen van onze school.’’

De tekst gaat verder onder de video.

De scholen in Oss werden overspoeld met verontruste telefoontjes. ‘’Heel veel mensen zagen het gebeuren. Die zijn elkaar gaan bellen met de vraag of het hun kind zou kunnen zijn. Dus er waren heel veel mensen die direct belden met de scholen met vragen als: Weten jullie al iets en moet ik me zorgen maken over mijn kinderen?’’

'De namen van de kinderen gingen leven in de zaal'
Enkele weken na het drama was er een samenkomst voor nabestaanden in Theater De Lievekamp in Oss. Gemma van Baasbank begeleidde destijds die emotionele bijeenkomst. ‘’Ik kon zoveel verkeerd zeggen, waardoor ik mensen alleen maar extra pijn zou doen. Dat voelde ik aan alles. Daardoor was ik extra voorzichtig.’’

Toch was er voor haar eigen emoties op dat moment geen plek. ‘’Het laatste wat ik wilde, was tegen mensen zeggen: 'Wat heb ik het zwaar.' Vergeleken met de families is mijn gevoel, hoe zwaar ik het heb, helemaal niets.’’

De tekst gaat verder onder de video.

Van Baasbank vervolgt: ‘’Ik heb van tevoren op het podium gestaan en de namen van de kinderen met aandacht uitgesproken. Ze gingen leven in die zaal en ik voelde het binnenkomen. Toen dacht ik: dit kan nu, want nu is er nog niemand. Maar ik moet wel een beetje afstand bewaren want anders huil ik de hele tijd. Toen de herdenking voorbij was, mocht ik voelen.’’

'Dit hoort voor altijd bij Oss'
En ze voelt nog steeds. ‘’Privé ben ik er nog altijd mee bezig’’, vertelt Van Baasbank. En zij niet alleen, merkt verslaggever Kristian Westerveld op. ‘’Dit is een wond voor de stad die niet meer heelt, die altijd bij ons zal blijven. Dit hoort bij Oss vanaf nu.’’

Vrijdagmiddag wordt er stilgestaan bij het drama van vorig jaar. Ook wordt er een herinneringsmonument onthuld. Op verzoek van de gemeente Oss zendt Omroep Brabant de herdenking live uit op televisie en online. De uitzending begint om kwart voor vier.