“Ik heb heel veel van Heineken. Meer dan 500 openers, kleren, flessen, glazen. pullen, van alles wat”, vertelt Wesley, die nog steeds bij zijn ouders woont. Voor zijn verzameling heeft hij ‘in principe’ beslag gelegd op de garage, die nu tot de nok toe gevuld is met Heineken.

‘Ik houd niet van Heineken’
Dus dan zal Wesley wel van Heineken houden, toch? “Nee, ik houd niet van Heineken. Tenminste, gewoon Heineken vind ik niet lekker. Van de tap wel”, zo klinkt de openbaring van de verzamelaar.

Desalniettemin, hij is al zeven jaar bezig met verzamelen, en van stoppen is nog lang geen sprake. “Als er hier geen plek meer is: geen probleem. Dan zet ik het boven neer, op de slaapkamer.”

Het meest trots is hij op zijn collectie openers, die een hele vitrine vult. “Ze zijn allemaal verschillend. Sommige heel oud, sommige nog steeds nieuw. Het zijn er meer dan 500 en ze komen overal vandaan. Marktplaats, Heineken zelf, kringloopwinkels: ik ga overal kijken.”

‘Hij wist niet meer wat een spijker of een hamer was’
“Ik rijd altijd mee", vertelt de vader van Wesley. "Dan koop ik iets voor hem. Ik ben op sommige vlakken nog gekker dan hij”, vertelt John van Hoof. En dat heeft een goede reden: de verzameling is belangrijk voor zijn zoon, heel belangrijk.

Wesley was negentien jaar toen hij terugreed van een concert van Frans Bauer. Hij ging wat vrienden ophalen, en toen ging het mis. Een zwaar ongeluk. Wesley lag in coma. Vier maanden verbleef hij in het ziekenhuis. Wesley was zijn geheugen bijna helemaal kwijt, vertelt zijn vader.

“Na die vier maanden wist hij niet wat een hamer of een spijker was. Alles wat hij had geleerd moest terugkomen. Hij werkt nu vier halve dagen. Hij moet om acht uur beginnen, maar staat er al om zeven uur”, vertelt de vader, die trots is op zijn zoon.

“Dat mag gezegd worden: hij is er echt bovenop gekomen.” Het lijkt de vader dan ook onwaarschijnlijk dat het einde van de verzameling in zicht is. De nieuwe dingen gaan naar boven zodra ze niet meer in de garage passen.

“Maar niet in de huiskamer”, vertelt vader John. “Dat mag niet van de vrouw.” Zij, Willy, vindt alles prima. “Zolang ze mij verder maar met rust laten”, lacht ze.