Guido weet het nog goed. De kaarsen deden het zo goed op Facebook dat toen de vraag kwam of hij koeienhuiden kon leveren hij meteen 'ja!' riep. Dat hij dat vervolgens maar moest zien te regelen, dat kwam later wel. Inmiddels zijn Guido en Ingrid zeven jaar verder en hebben ze de grootste winkel in koeienhuiden in Nederland. Een hele prestatie, zeggen ze zelf.

Niet meer te combineren
In het begin probeerde Guido hun nieuw verworven hobby te combineren met zijn werk als rioolspecialist in de weg- en waterbouw. "Zwaar en lomp werk, binnen en buiten", zegt Guido. "Het ging een tijdje goed, maar al snel viel het niet meer te combineren." Ze besluiten om zich volledig op hun 'koeienplannen' te richten en dat werkt. "Het is nog steeds de beste beslissing die we ooit genomen hebben."

Een beslissing met grote gevolgen, dat wel. "We zijn er bijna dag en nacht mee bezig. We moeten steeds op zoek naar nieuwe dingen en natuurlijk naar de mooiste huiden. Vier dagen per week zijn we op pad. Van groothandel naar groothandel." De huiden komen voornamelijk uit Zuid-Amerika. En dat zie je terug in de producten. Het oer-Hollandse zwart-witgevlekte koeienhuidje is hier bijna niet te vinden. Het zijn koeienvellen met allerlei kleuren.

Dierenactivisten
De klanten komen uit heel Nederland en van ver daarbuiten. "Dat is in de tijd van social media wel een stuk makkelijker geworden", zegt Guido. Er zijn dus veel liefhebbers, maar soms ervaren Guido en Ingrid ook tegenstand. Dierenactivisten vinden het vaak maar niks wat ze doen. "Ik probeer die mensen dan uit te leggen dat we iets moois maken van een restproduct. Als we dat niet zouden doen, dan worden de huiden vernietigd en weggegooid. Dát is pas zonde. Meestal is er dan wel begrip."

Daarom doet het ook geen pijn als een klant een prachtige huid uitkiest voor een lampenkap. "Van de huid die overblijft, maken we dan weer andere producten zoals onderzetters en kussens. Zo gooien we slechts een minimale hoeveelheid weg."

Koeien zijn motiefjes en patronen
Dat hun leven drastisch is veranderd, realiseert Guido zich. "Het is niet niks hoor. Een winkel draaien, stad en land afspeuren naar de beste materialen en dan ook nog alle administratie bijhouden. Zeven dagen per week werken is het. Maar we doen het met plezier." Zijn kijk op koeien is dus ook drastisch veranderd. "Als we langs een weiland rijden, dan zien we eigenlijk alleen motiefjes. Mooie patronen", lacht Guido. "Je kijkt inderdaad wel heel anders naar de dieren."

Plannen voor de toekomst zijn er genoeg. Zo willen ze graag nog meer dingen zelf gaan maken. Daar hebben ze een grotere werkplaats en een atelier voor nodig. Op termijn zullen ze dus vertrekken uit het pand in Geffen waar ze nu zitten. "We groeien uit ons huidje", grapt Guido. Want dat deze branche toekomstbestendig is, dat weet hij wel zeker. "Dit gaat echt niet voorbij hoor. Daar maken we ons geen zorgen om."