Jan en Joke fietsten een maand geleden vanuit hun woonplaats Berkel-Enschot langs het spoor. Voor hen fietste een jongen die plotseling afstapte en naar een sloot liep. “We fietsten eerst door, maar mijn vrouw Joke vertrouwde het niet”, vertelt Jan.

“Toen we terugfietsten, zagen we dat hij al over het twee meter hoge hek was geklommen aan de andere kant van de sloot. Hij liep op het spoor.” Jan klom op de fiets die de jongen tegen het hek had gezet. “Ik riep naar hem, maar hij reageerde niet meteen.”

Jan bleef tegen de jongen praten, tot hij doordrong tot hem. “Toen hij naar het hek liep, pakte ik zijn hand.” Terwijl Jan half over het hek hing, hield hij die hand stevig vast, terwijl in de verte de trein uit Oisterwijk dichterbij kwam.

Overweldigend getoeter
“De jongen wilde zich losrukken, zijn T-shirt scheurde ook. Ik kon hem niet meer houden.” Terwijl de koplampen en het overweldigende getoeter van de trein dichterbij kwamen, klom de 70-jarige Jan over het hoge hek: “Ik weet niet meer hoe ik dat heb gedaan. De adrenaline gierde door mijn lijf.”

De jongen bewoog niet. “Hij zat op het spoor en keek mij recht in mijn ogen.” In een fractie van een seconde, schatte Jan de afstand en snelheid van de naderende trein in en twijfelde geen seconde. “Ik heb de jongen vastgepakt en zo rolden we samen naar de andere kant van het spoor.”

Toen Jan opkeek, zag hij de wielen van de eerste wagon naast zich. “Toen wist ik dat ik geen seconde langer had moeten wachten. De locomotief was ons al voorbij.” Zijn vrouw stond ondertussen nog aan de andere kant van de spoorrails en had geen idee hoe het met de jongen en haar man was.

Ook voor Joke (68) was het een heftig moment. Tussen de wielen van de wagon door zag ze dat haar man ongedeerd was. “Soms komen de tranen weer terug. Zoals nu, dan sla ik helemaal dicht. Maar ik ben natuurlijk heel erg trots op mijn man.”

Bloemen en een brief
Haar man: “We hebben samen nog even stoom af staan blazen op het fietspad en gewacht tot de politie kwam. Zij hebben de jongen meegenomen. Ik heb er niet wakker van gelegen, maar toen ik het verhaal de volgende dag vertelde, had ik het wel even moeilijk.” Jan en Joke hebben van de Nederlandse Spoorwegen, politie en burgemeester Weterings bloemen gekregen.

Weterings schreef hem zelfs een persoonlijke brief. Maar Jan is een nuchtere Brabander: “Het was onwerkelijk, maar ik heb het een plekje gegeven. Het was heel even heftig. Toch zou ik het morgen weer doen. Ik hoop dat de jongen nu hulp krijgt en erbovenop komt. Dan heb ik dit niet voor niets gedaan.”

Praten over gedachten aan zelfdoding helpt en is bijvoorbeeld mogelijk via de landelijke hulplijn: www.113.nl of 0900-0113.