Het huis van Brenda en Marcel in Dinteloord ademt herinneringen aan hun zoon. Aan de muur hangen foto's van Duncan. Van zijn voetbalelftal en de vakantie met zijn ouders. Op een grote foto loopt hij naast Feyenoordspeler Nicolai Jørgensen hand in hand het veld op. En dan die foto, stoer naast kickbokser Rico Verhoeven.

Gamestoel
In een hoek onder de trap staan alle spullen van Duncan nog gewoon alsof hij elk moment binnen kan lopen. Marcel kijkt ernaar: "Zijn koptelefoon, gamestoel en computer. Dit was zijn hoekje en dit gaat ook niet weg. Het is goed zo."

Tekst gaat verder onder de foto.

Zondagavond om zeven uur steken Brenda en Marcel een kaarsje aan voor hun zoon. Dat doen ze in de aula van scholengemeenschap 't Rijks in Bergen op Zoom. Het was de school van Duncan, maar ook één van de vele plekken waar Wereldlichtjesdag wordt gehouden.

Verdriet en gemis
"Het idee hiervan is om in de donkere maanden licht te maken voor alle overleden kinderen ter wereld", legt Brenda uit. "Het is de saamhorigheid die deze dag zo bijzonder maakt. Je bent samen met ouders die allemaal hetzelfde verdriet en gemis dragen. Zij snappen hoe moeilijk het is om het uit te leggen is aan mensen die dit nooit hebben meegemaakt."

Marcel: "Het geeft absoluut steun. We gaan voor de derde keer. Je voelt wat de ander ook voelt en het is niet alleen voor ouders maar ook voor opa's en oma's, broers en zussen of neven en nichten."

Bijzondere betekenis
Na de dood van Duncan realiseerden Brenda en Marcel dat licht een bijzondere betekenis had in het leven van hun zoon. Zo was één van zijn laatste wensen om nog naar Parijs te gaan, de lichtstad. En een week voor zijn dood bezocht hij samen met zijn vader een wedstrijd van Feyenoord.

Supporters deden toen massaal lampjes van hun telefoon aan. Het was een steunbetuiging aan keeper Brad Jones die zijn zoontje verloor aan leukemie. "Niet vergeten om ook je lichtje aan te steken zei hij toen tegen mij. Dat was typisch Duncan, altijd omkijken naar een ander", vertelt Marcel.

Altijd bezig met leven
"Het was een sociaal en lief kind. Natuurlijk had hij weleens zijn nukken maar hij was eigenlijk altijd vrolijk", vertelt Brenda. "Ook tijdens zijn ziekte zei hij altijd dat hij bezig was met leven en niet met de dood", vult Marcel aan.

Duncan overleed 26 november 2017 tussen zijn ouders in. "Het was op zondagmorgen om vier minuten over half zes. Net voordat het slaapmiddel werd ingebracht, vroegen we hem of hij nog iets wilde zeggen. 'I love you en niet huilen' waren zijn laatste woorden."