Met zijn vrienden en mede-muzikanten daalde hij in 1969 af naar het zuiden, vertelt Ernst. Ze werden verliefd op Neerkant toen ze er doorheen reden na een optreden in Deurne. Ze kochten er in december een boerderij bij opbod in de kroeg en trokken er in.

“Het was een hele koude winter toen”, herinnert Ernst zich. “Er stond een kachel in de koeienstal, daar zaten we met zijn allen omheen. Een mooie tijd.”

Teleurstelling
In zijn geboortestad Amsterdam had hij zich nooit thuis gevoeld, zegt de muzikant. In Neerkant was hij meer op zijn plek. “Ik verlangde altijd heel erg naar de natuur. Toen ik in Neerkant kwam wonen, midden in de bossen, wat wou ik nog meer?" Zijn vrienden trokken na een tijdje weg. Maar Ernst bleef. "Ik vind het nog steeds heerlijk daar te zijn.”

Wat hebben Neerkant en Brabant hem gebracht? “De natuur”, zegt Ernst. “En de mensen ook.” Als voorbeeld noemt hij een trein- en busreis van Amsterdam naar Neerkant. “In Amsterdam, als je in het openbaar vervoer zit, ga je zover mogelijk van alle andere mensen weg, want je bent een beetje bang voor iedereen.”

Slagboom
Maar in Brabant bleek het omgekeerde het geval, ontdekte Ernst toen hij op station Deurne de bus naar Neerkant nam. “Ik zat alleen in de bus. Er stapte een oud vrouwtje in. Die gaat pal naast me zitten en begint tegen me aan te praten. Ik dacht was is dit? Ik vond dat prettig, ik was vroeger mensenschuw. Dat vrouwtje praatte tegen me alsof ze me al lang kende, dat vond ik fantastisch.”

Ook al woonde hij in Neerkant op het platteland, de Doe Maar-fans wisten Ernst in die jaren gewoon te vinden, vertelt hij. “Ze kwamen met bussen aan. Toen heb ik eerst prikkeldraad om het huis aangelegd. Maar dat moest ik weghalen van de gemeente.” Uiteindelijk bood een slagboom op het terrein uitkomst. “Ze konden er makkelijk omheen, maar omdat die slagboom er stond, bleven de fans er toch keurig voor staan.”