Danielle (37) valt af en toe stil als ze haar verhaal doet. Niet alleen is het lang geleden dat het ongeluk plaatsvond, ook heeft ze af en toe moeite zich die situatie voor de geest te halen. Ze wéét het gewoonweg niet. De eerste periode in het ziekenhuis kan ze zich niet eens herinneren. Wat ze nog wel weet, is dat toen ze uit het ziekenhuis kwam, ze besloot er het beste van te maken. Dat was overigens ook de gouden tip van de neuroloog: kijk maar wat je kan.

Extreme vermoeidheid
Een tijd lang gaat het goed. Ze doet haar eindexamenjaar over, volgt een opleiding en vindt een baan. Haar omgeving blijft herhalen 'dat ze er toch goed van afgekomen is'. Dat beaamt ze. Alleen die vermaledijde vermoeidheid. Ze krijgt twee zoontjes en weet haar leven tot een paar jaar geleden nog redelijk op de rit te houden, maar dan gaat het mis.

"Ik viel letterlijk om. Wéér ging ik naar de huisarts. Dat deed ik vaker, maar nu hield ik echt voet bij stuk. Ik kon gewoon niet meer." Danielle wordt naar een revalidatiecentrum in Eindhoven gestuurd. Daar wordt al snel duidelijk dat herstel er niet meer in zit. "Ik moest maar leren doseren en accepteren." Maar Danielle weigert om haar minimale manier van leven te accepteren.

Niet-aangeboren hersenletsel
Het ongeluk heeft niet-aangeboren hersenletsel veroorzaakt. Danielle raakt heel snel overprikkeld. In de supermarkt is ze binnen no time de weg kwijt. Letterlijk en figuurlijk. Zonder lijstje als houvast is het een kansloze missie, dat boodschappen doen. Maar zo gaat het eigenlijk bij alles. "Mijn leven bestaat uit lijstjes en schema's. Overal moet van tevoren goed over worden nagedacht. En gaat er dan iets mis, zoals een beker melk over de tafel bij het ontbijt, dan kan ik daar volledig van in de war raken."

Feestjes of verjaardagen zijn ook zoiets. Zonder planning kan dat niet, als het überhaupt al gaat. 'Alles moet om de verjaardag worden heen gepland. Ik moet vooraf kunnen rusten en ook daarna moet er iets zijn geregeld. Mijn vriend moet bijvoorbeeld thuis zijn om op de kinderen te letten want dat lukt me dan niet meer. Hersenletsel bepaalt mijn leven volledig."

Kijk hier naar het verhaal van Danielle:

Kans op herstel
Na negentien jaar leven met traumatisch hersenletsel is er eindelijk kans op herstel. Danielle wil naar Amerika voor een baanbrekende hersenletselbehandeling. "Deze behandeling brengt volgens patiënten zelf een vooruitgang van 78 procent. Dit is echt mijn allerlaatste optie om eindelijk een normaal leven te leiden. Om de vrouw te zijn die ik eigenlijk ben, en het allerbelangrijkste: de moeder voor mijn kinderen die ik wil zijn."

Want dat doet haar nog het meeste pijn. Dat haar twee zoontjes voortdurend rekening moeten houden met hun moeder. "Vaak zeg ik tegen ze, nu even niet!. Dan hóór ik ze wel, maar ik kan hun verhalen op dat moment gewoon niet opnemen. Alle drukte op het schoolplein, de juf die ook nog wat komt zeggen. Dan moeten de kinderen echt wachten tot we in een stille auto zitten voor ze hun verhalen kunnen vertellen." Ze voelt zich af en toe dan ook schuldig. "Ze kunnen er natuurlijk niks mee."

Verbetering
De behandeling in Amerika lijkt relatief simpel. Danielle is voor de behandelend artsen daar een 'standaard' patiënt. "Die zien ze daar elke dag." Uit een voorgesprek via Skype is gebleken dat ze daar goed geholpen kan worden.

De behandeling duurt maar vijf dagen. Terwijl je in een MRI-scanapparaat ligt, krijg je zes verschillende opdrachten te zien op een scherm. Zo kijken artsen welke delen van de hersenen precies beschadigd zijn. Met gerichte therapie worden die delen van de hersenen vervolgens gestimuleerd. "Helemaal herstellen zal ik nooit meer, maar de verbetering die hiermee te behalen is, kan ik niet laten lopen", zegt Danielle.

Voor de behandeling in Utah is geld nodig, 15.000 euro. Daar heeft Danielle een crowdfundingsactie voor opgezet. "We zijn al een heel eind, maar we zijn er nog niet." Ze hoopt dat ze door de behandeling haar leven weer terugkrijgt. "Ik ben 37. Ik zou moeten werken, vol in het leven moeten staan, gewoon hulpmoeder moeten kunnen zijn op school. Nu is alles een afweging. Mijn kinderen verdienen dat niet."

De boosheid over het ongeluk is inmiddels gezakt. "Blijven hangen in het verleden helpt niemand", zegt ze. Even valt ze stil. "Wel vraag ik mij af of de veroorzaker van het ongeluk nog wel eens aan mij denkt. Ik denk elke dag aan hem..."

Via een speciale Facebookpagina houdt Danielle iedereen op de hoogte van de vorderingen. Dat kan je hier lezen.