Marjon kwam in 2009 in verpleeghuis Liduina terecht, na een dubbel herseninfarct. Daardoor raakte ze halfzijdig verlamd. Maar ondanks haar handicap en de problemen die daarbij komen kijken, vermaakt ze zich er opperbest. Marie-Claire: "Ze is ook een gezellige inwoner van het huis, ook voor de verpleging. Je kunt echt met haar lachen. Het is altijd gezellig als we bij tante Marjon op visite komen. Het is zó fijn dat ze het daar zo naar haar zin heeft."

Het 'verzoek' om een blaaskapel, lag dan ook wel een beetje in het straatje van Marjon. Ze zag in haar tiende ‘verjaardag’ bij Liduina wel een goede aanleiding voor een feestje.

Ollandse dorpskapel
En dus kwam de Ollandse dorpskapel Marjon woensdagavond een eerbetoon brengen én een feestje vieren. Familieleden hadden de zaal voor de gelegenheid aangekleed met slingers en ballonnen en Marjon – die een lintje met het getal tien kreeg omgehangen - straalde van alle aandacht die ze kreeg. Marjon: "Het was echt geweldig. En al mijn kinderen waren erbij en die vonden het ook geweldig. En ik hou gewoon heel erg van muziek!"

Een dag later is ze nog onder de indruk: "Eerst speelden ze een stuk en daarna kwamen alle muzikanten ook nog persoonlijk bij me langs om me een hand te geven. Echt heel leuk."

Doy Meijs van de Ollandse dorpskapel vertelt dat ze graag meewerkten aan het initiatief. “Marie-Claire vroeg ons of wij hier zouden willen spelen omdat Marjon zelf vond dat ze dit wel had verdiend”, lacht hij na afloop. Marjon hoort hem dit zeggen en reageert gevat: “Vinde gij het ook?” Waarop Meijs moet lachen: “Ja, anders was ik hier niet geweest. Ik wens je nog heel veel gelukkige jaren hier!”

Nieuwe traditie?
Ook de medebewoners die Marjon had meegenomen naar het feestje, genoten met volle teugen van het optreden. Marie-Claire is er blij mee. "Het was leuk om te zien dat iedereen er zo van genoot. Mensen kwamen met elkaar in contact. Ook toen we naderhand samen alles weer opruimden, het was gewoon heel gezellig."

Is er een nieuwe traditie geboren? "Dat zou zomaar kunnen!" Al is Marjon er zelf nog niet zo zeker van: "Nog een keer zoiets? Dit was zó mooi, daar kan niets meer overheen."