Veertien jaar geleden werd het zoontje van Anne begraven. Een tatoeage in de vorm van een vlinder op haar onderarm verbindt Anne, tot op de dag van vandaag, voor iedereen zichtbaar met haar overleden kind. “Er gaat geen dag voorbij dat je niet aan hem denkt, maar de tatoeage zou op medische gronden weg moeten. Ik moet ook aan mezelf denken, hoe naar dat ook is.”

'Zoontje zit in mijn hart'
De moeder legt uit: “Het is een ontstekingsreactie op lichaamsvreemde stoffen, die zich kenmerkt door granuloomvorming. Een onderhuidse verdikking waarbij het lichaam, in dit geval ook de tatoeage van mijn zoontje, naar boven duwt." Granulomen (verdikkingen) ontstaan als een opruimreactie van het lichaam. Het is een ophoping van witte bloedcellen en huidcellen.

Dat haar lichaam (ook) de tatoeage van haar overleden zoontje aanvalt, ziet Anne niet als een spiritueel of ander signaal. “Ik ben daar gelukkig heel nuchter in, het is een progressieve auto-immuunziekte en dat is het dan. Ik kan dat goed verklaren. Leuk is het niet, maar mijn zoontje zit in mijn hart.”

Zorgverzekeraar vergoedt het niet
Anne* vertelt dat de tatoeage volgens haar dermatoloog op medische gronden verwijderd moet worden. Het benodigde geld om de herinnering aan haar zoontje (en andere tatoeages die ze heeft) zelf te laten verwijderen heeft ze niet. “Ik heb rondgekeken, ik heb geïnformeerd en zelfs een klein proefstukje laten doen. Het gaat waarschijnlijk een paar duizend euro kosten, ik moet hiervoor heel lang sparen."

Ze geeft aan: "Mijn zorgverzekering wil dat niet vergoeden. Ik moet dat zelf betalen. Tatoeageverwijdering vergoeden ze niet, ook niet op medische gronden.” Een andere zorgverzekering waar we navraag doen, geeft aan dat er geen standaard antwoord bestaat op de vraag, wie de kosten zou moet betalen voor de verwijdering van een tatoeage op medische gronden. “Hangt af van veel verschillende factoren en heel belangrijk wat die medische gronden zijn.”

'Het jeukt en doet pijn'
De schade van de aanval op de tatoeages op haar eigen en door haar eigen lichaam, wordt beperkt door een behandeling met hormoonzalf. “Het jeukt en het doet pijn. Als je met je vinger over de tatoeage streelt dan voelt het alsof er allemaal kleine splintertjes inzitten. Ik weet niet hoe dit zich gaat ontwikkelen, het baart me wel zorgen, de plek is vervelend dik”, aldus Anne.

Ze vervolgt: "Al met al is het een enorm dilemma: Een tatoeage als herinnering aan je zoon moet weg. Dat wil je eigenlijk niet, maar het moet wel en dan heb je daar het geld niet voor."

*Anne is niet de echte naam van de moeder. Na onderling overleg en uit privacy overwegingen hebben we het pseudoniem Anne gebruikt. Anne is onder haar echte naam wel bekend bij de redactie.