Zeker veertig jaar lang verkondigde Kox in de Eindhovense binnenstad met bulderende stem de boodschap van God. Dat deed hij met zoveel overtuiging en volume, dat hij al snel de bijnaam 'Schreeuwjezus' kreeg.

Als verklaring voor zijn zendingsdrang, vertelde hij vaak over het zware bromfietsongeluk dat hem op zijn zestiende maandenlang aan bed gekluisterd hield. Negen maanden lag hij met een schedelbasisfractuur, hersenletsel en een gebroken been in het ziekenhuis.

In die tijd begon hij zichzelf vragen te stellen over de zin van het leven en groeide het besef dat hij alles in dienst wilde stellen van God. Hij las in de bijbel dat het goed was om op elke straathoek de liefde van Jezus te verkondigen. Vanaf dat moment wist hij het zeker: in de toekomst zou hij als straatprediker verdergaan. Hij was toen 19 en heeft na die tijd nooit meer iets anders gedaan.

Winkelend publiek in de Eindhovense binnenstad kon onmogelijk om hem heen als hij hen rechtstreeks en luidkeels aansprak met kreten als: 'Bekeer u tot God, hij zal u redden’, ‘Niemand is onsterfelijk’ of 'Door de genade van God heb ik Jezus leren kennen en ben ik wonderbaarlijk opnieuw tot leven gekomen'.

In 2000 trouwde Arnol met Gerry Diederen, een lerares Duits uit Kerkrade. Ze verliet haar man voor Arnol. “Ik wilde voor hem zorgen”, zegt ze daarover. “Ik wist dat Jezus voor hem op één stond, daarna kwam eerst moeder Maria en dan kwam ik.”

Met regelmaat stond Arnol voor de rechter. Boze winkeliers hadden last van zijn geschreeuw en probeerden dat in 2008 via de rechter te stoppen. Maar ze vingen bot en Arnol werd vrijgesproken. Ook een poging van de NS om hem te dwingen niet meer te schreeuwen in de stationshal werd een zaak voor de rechter. Arnol beriep zich op de vrijheid van godsdienstuiting en weigerde de boete te betalen.

Toen hij werd aangeklaagd omdat hij de duiven in de Eindhovense binnenstad voerde, stelde hij dat hij voldeed aan een 'Goddelijke opdracht' om voor de vogels te zorgen. Van de rechter mocht hij de vogels een jaar lang niet voeren. Beroving van godsdienstvrijheid, vond Kox.

Fysiek begon Arnol na 2010 te kwakkelen. Lopen ging niet meer, hij had een scootmobiel nodig maar die moest hij weer bij de gemeente inleveren omdat hij er het verkeer mee in gevaar bracht. Daarna ging hij met een rolstoel de stad in. In 2013 kreeg hij in die rolstoel, terwijl hij op de Markt in Eindhoven was, een hartaanval. Zijn toestand was kritiek, maar Arnol herstelde na een open hartoperatie.

In 2019 bleek dat hij een stoornis had in zijn beenmerg, waardoor er geen bloedcellen meer werden aangemaakt. “Ik denk dat het einde van mijn aardse bestaan nadert", zei hij zelf. "Maar ik hou me vast aan het feit dat dan voor mij een nieuw leven begint, omdat ik het paradijs binnenga."

Vanaf november 2019 was de stadsprediker toch weer in zijn rolstoel in de Eindhovense binnenstad te vinden. Zijn vrouw Gerry bracht hem elke dag naar het centrum, waar hij dan drie uur bleef om zijn woord te verkondigen. "Het gaf hem kracht." Ook midden in de coronacrisis, toen de Eindhovense binnenstad leeg was, bleef Arnol het woord van God verkondigen.

Niet veel later werd hij weer opgenomen in het ziekenhuis, omdat het bergafwaarts ging. Begin juli werd hij uit het ziekenhuis ontslagen met de boodschap dat artsen niets meer voor hem konden betekenen. De zondag erop maakte Arnol Kox onder grote belangstelling zijn laatste rondje door de binnenstad.

De Eindhovense wethouder Yassin Torunglu organiseerde nog een kaartenactie voor de stadsprediker. Met 250 kaarten uit het hele land fleurde Arnol, ondanks zijn beroerde gezondheid, toch een beetje op, terwijl hij in bed lag. De dagen erna ging het snel bergafwaarts met de stadsprediker en kon hij niet meer thuis in Eindhoven blijven.

Arnol Kox overleed op 67-jarige leeftijd in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven en vertrok naar 'het licht' waar hij zo vaak over sprak. "Het is pijnlijk om afscheid te nemen, maar ik heb mooie vooruitzichten", zei Arnol tijdens zijn laatste rondje, doelend op het hiernamaals.