"Dat proeven thuis was leuk. Dan moest ik bijvoorbeeld zonder te kijken vertellen wat ik at. Of ik moest proeven of er verschil zat tussen wat de sous-chef gemaakt had of mijn vader." Naast dit proeven waren de ouders van Annelies heel druk met het restaurantleven. "Koken, personeel, nieuwe kaart bedenken, inkopen van producten, bijna alles draaide om het restaurant."

Annelies ging inderdaad iets heel anders doen. Ze volgde in Eindhoven de Design Academy. "Ik was geen uitblinker. Ik was nergens echt heel goed. Ik keek enorm op tegen de talenten die zo succesvol van de opleiding kwamen. Ik wist niet goed waar mijn talent lag. Toen constateerde een docent dat ik altijd over eten sprak. 'Dat is jouw passie, daar moet je iets mee doen', zei hij."

Het zaadje voor haar toekomst was geplant en de groei ging als vanzelf. "Dat was een spannende tijd, want ik ging iets doen wat toen nog bijna niemand deed: je als ontwerper bemoeien met eten. Tegenwoordig zie je het beroep fooddesigner wel vaker, maar toen was ik een pionier."

En zo kwam de liefde voor eten van vader toch weer terug in een compleet nieuw jasje bij dochter. "Mijn vader heeft mij geholpen bij mijn afstudeerproject. Ik wilde laten zien dat eten meer is dan een bordje naar binnen schuiven. Dat onze voeding onze emotie beïnvloedt, dat het op meerdere fronten zowel mentaal als fysiek effect op ons heeft."

Annelies werd getipt dat 'sex sells'. Zo kwam ze erop om gerechten te bedenken met een verhaal en een lustopwekkende werking. "Kikkerbilletjes omdat Napoleon dacht dat dit zijn soldaten moediger zou maken. Doperwten omdat Romeinen overtuigd waren dat die de prestaties van hun dekhengsten verbeterden."

"Van alle ingrediënten met hun mythische en sexy verhalen maakte ik kleine gerechten. Het gerecht lag op zelf gemaakte flinterdunne porseleinen bordjes waardoor je de warmte van het eten kunt voelen. We serveerdem het drie weken in mijn pop-uprestaurant vlak bij de Design Academy en het werd een complete beleving en een groot succes."

De ingeslagen weg is nooit meer verlaten. Annelies noemt zich nu fooddesigner en is op alle fronten actief. Ze werkt als zzp'er voor verschillende bedrijven in de voedingsmiddelenindustrie en horeca. Je krijgt zo gek niet bedacht of Annelies komt om de hoek kijken. Haar fooddesign is niet alleen voor feesten en partijen maar juist ook voor heel andere projecten, zoals de patiënten in een ziekenhuis.

"Ik ben heel trots op 'Food for care', dat ik heb ontwikkelt voor de kankerpatiënten in het ziekenhuis UMC Radboud in Nijmegen. Het zijn iedere dag zeven aantrekkelijke hapjes die rijk zijn aan eiwitten en calorieën. Dit is belangrijk voor mensen met verminderde eetlust, om hun conditie en gewicht beter op peil te houden. Gunstige bijkomstigheid was ook de misselijkheid door de chemotherapie afnam."

Annelies woont nog steeds in Eindhoven. Met haar ontwerpstudio zit ze naast die andere bekende Eindhovense ontwerper Piet Hein Eek. Beiden behoren volgens stadsmagazine 'Frits' tot de 50 toppers in de regio. "Niet gek voor een designstudent die het gevoel had dat ze geen talentje was", lacht ze.

Nu ze weer terugdenkt aan haar studentenhuis komen er weer beelden van toen bovendrijven. "Ik heb me zo verbaasd over alle pakjes en zakjes. Dat je aardappelpuree kon maken door poeder met water te mengen, vond ik echt wanstaltig. Dat is toch geen eten! Ik ben de eerste week op kamers ook echt ziek geworden van die in mijn ogen gekke zakjes. Al snel kreeg ik de naam van culinair verwend nest, maar daar was ik eigenlijk best trots op."