Hoewel de familie verplicht twee weken thuis in quarantaine zit, mogen ze toch elke dag naar hun zoon en broertje toe, vertelt oudere broer Shershah (26). “Hij voelt dat we er zijn. Dat weet ik zeker.”

'Hij bewoog zijn oogleden'
Voordat de familie in dezelfde ruimte mag zijn, moeten ze zich helemaal omkleden. “Kleren, handschoenen, mondkapje, hoedje, bril, alles”, vertelt Shershah. Maar dan kunnen ze Sehraz in ieder geval weer eventjes aanraken. En tegen hem praten. “Toen mijn moeder zijn hand vastpakte, zagen we zijn oogleden bewegen. Hij hoort ons. Hij voelt ons. Dat geeft wel hoop.”

Het zijn dat soort kleine momenten waar de familie zich aan vastklampt. De rest van de tijd zitten ze met z’n vijven in huis, in quarantaine. Vader, moeder, broers Babor en Shershah en hun zusje worden voor de zekerheid van de buitenwereld afgeschermd. Het is een stressvolle situatie.

Bang dat het corona is
“Nu gaat het wel," zegt Shershah, “maar vannacht werd het me te veel. Ik voelde steken in mijn hart, dat bleek van de stress te zijn.” Maandagochtend is de huisarts langs geweest, om ook de andere gezinsleden te controleren. “Als we ook maar íets voelen, zijn we meteen bang dat het corona is, die angst blijft voorlopig nog wel even.”

Gelukkig is er ook veel hulp voor het getroffen gezin. “Mensen doen boodschappen voor ons, ze koken eten, brengen spullen.” Maar zelf aannemen kan de familie het niet: “Dat zetten ze dan in de voortuin en dan lopen ze weer weg.”

'Dit gun ik zelfs mijn vijand niet'

Toch is Shershah er erg dankbaar voor. “Hulp vanuit de buurt en zelfs vanuit heel Nederland. Er zijn zoveel mensen die meeleven.” En hij vindt het belangrijk om met de buitenwereld te blijven delen hoe het gaat. “Iedereen moet opletten en alles moet dicht. Wat wij nu meemaken, dat gun ik zelfs mijn ergste vijand niet. We gaan door een hel.”

Ondertussen blijft de familie hopen op een wonder. “Als hij in ieder geval maar terugkomt. Als hij maar bij ons blijft. We bidden de hele dag voor hem.”