Eerder luchtte Lynn op Facebook haar hart. "Er is natuurlijk veel aandacht voor ouderen die in een verpleeghuis geen bezoek mogen ontvangen, maar er zijn nog zoveel anderen die in een soortgelijke situatie zitten."

" Ik wilde dat delen met anderen want de 'buitenwereld' heeft geen idee. Het gemis onder mijn cliënten is soms hartverscheurend. Zo loopt er eentje al dagen met een koffiekopje rond. Dat betekent namelijk dat dat dadelijk aan zijn ouders gegeven wordt. Dan zeggen wij, zet dat kopje maar weer in de kast. Dat snapt ze niet."

Tranen van gemis
De werkelijke leeftijd van de groepsbewoners van Lynn ligt een stuk hoger dan de geestelijke leeftijd. "De jongste is 12 en de oudste 41. Stel je voor hoe dat eruit ziet als de tranen van gemis hier over de wangen biggelen."

Het bericht op Facebook heeft wel effect gehad. Het bericht is bijna 250 keer gedeeld en er volgden talloze blijken van medeleven en hulp. "Zo krijgen we vrijdag frietjes gebracht van een frituur uit Aarle-Rixtel. Die las namelijk dat we zaterdag geen friet kunnen halen, zoals we altijd doen. Dat is echt bijzonder lief."

'Nodig zijn' in zijn puurste vorm
Vier jaar geleden verruilde Lynn haar werk in de ouderenzorg voor de begeleiding van meervoudig gehandicapten. "Het is 'nodig zijn' in zijn puurste vorm. Iedereen accepteert elkaar hier. Iedereen kan hier zichzelf zijn, zonder oordeel. Er wordt hier heel veel gelachen door deze vrijheid die iedereen voelt."

Lynn vindt het werken momenteel door de coronamaatregelen zwaar, maar het geeft aan de andere kant ook een enorme dosis energie. "Het verdriet is soms slopend, maar wij zijn als begeleiders nu meer nodig dan ooit."

'Het enige tastbare lijntje met de rest van de wereld'
"Wij zijn het enige tastbare lijntje met de rest van de wereld. We zorgen voor Skype-gesprekken tussen ouders en kind. Nu mogen we alleen functioneel aanraken, zoals tijdens het wassen en eten. Maar als een cliënt je ineens een dikke knuffel geeft, krijgt hij die natuurlijk terug."