“Ze heeft geld nodig, voor een ticket naar huis of om in het hostel te kunnen blijven waar ze nu vastzit”, legt initiatiefneemster Lynsey Carli van Rugby Club Breda uit. Samen met een andere ‘rugbymoeder’ kookt ze normaal gesproken twee dagen in de week voor leden van de club.

“Door de coronacrisis ligt het verenigingsleven nu natuurlijk stil. Maar we dachten: laten we toch gaan koken. Alleen nu niet op de club, maar dan brengen we het bij mensen thuis.” Voor 3,50 euro kunnen leden op dinsdag en op vrijdag een maaltijd bestellen. Nasi op dinsdag, curry op vrijdag. De hele opbrengst is voor Jara. Want die zit nu helemaal alleen op een kamer in een hostel in Brisbane.

“Ik zat eerst in Cairns”, vertelt Jara aan de telefoon. “Maar hier in Brisbane is een groter vliegveld dus ik hoopte dat ik hier makkelijker een vlucht naar huis zou kunnen krijgen.” Maar dat valt tegen. “Ik had een ticket voor een vlucht afgelopen vrijdag, maar die werd geannuleerd en dat geld ben ik nu kwijt”, vertelt Jara. “Ik heb hier ook nul ervaring mee. Dit was mijn eerste vliegreis ooit. Ik weet helemaal niet goed hoe dat allemaal werkt met tickets en vliegmaatschappijen.”

En het geld begint inmiddels op te raken. Een deel van het reisplan was namelijk om bij familie in Melbourne aan te komen en vandaaruit een baantje te zoeken en een rugbyclub. Werken, reizen en rugby spelen, dat was het plan. Maar het zit er niet in. “Ik kan alleen nog naar Melbourne als ik kan aantonen dat het noodzakelijk is dat ik daar kom”, legt Jara uit. “Anders mag je niet reizen. En zelfs als dat lukt, moet ik daarna twee weken in quarantaine. Dus stel dat er dan een repatriëringsvlucht naar Nederland zou gaan, mag ik niet mee. Ik weet niet of ik dat risico wel wil nemen.”

En dus zit ze voorlopig in het hostel. Helemaal alleen. Dat is behoorlijk eenzaam. “Ik sta om zes uur op”, vertelt ze. “Dan ga ik douchen en ontbijt maken. Ik probeer zo langzaam mogelijk te ontbijten om maar iets te doen te hebben.”

Jara’s hele dag bestaat uit het zo goed mogelijk verdrijven van de tijd. “Je mag niet naar buiten, dus ik lees wat en heb een puzzelboekje. Daar doe ik het mee.” Ze had tijdens het eerste deel van de reis wel wat mensen leren kennen. "Maar zij konden door, naar familie in de buurt. Dan voel je je wel heel erg alleen hoor."

Om te zorgen dat ze in ieder geval in het hostel kan blijven, kan Jara elke cent gebruiken die wordt opgehaald. Lynsey is trots op de clubleden die inmiddels zo massaal bijspringen voor Jara. “Ik heb de oproep vanmorgen online gezet en nu zitten we al tegen de duizend euro aan. En dat zijn niet eens mensen die allemaal willen eten. Sommige mensen willen alleen doneren. Zo mooi om te zien hoe de club zo samenkomt.”

Voor Jara is het niet alleen financieel heel fijn, ook mentaal is het een steun in de rug. “Het is echt hartverwarmend om te weten dat zoveel mensen om me geven.” Verder probeert ze de moed erin te houden. “Ik ben gezond en ik heb nu een dak boven mijn hoofd. Dus het gaat wel goed, denk ik. Ik wil alleen echt heel erg graag naar huis.”