“Het is mentaal en fysiek zwaar en toch doe ik het nu bijna elke dag. Ik heb nooit eerder zoveel patiënten op één dag zien overlijden. Nooit eerder patiënten zo snel klinisch achteruit zien gaan. En dat alles zonder de aanwezigheid van hun familie, dit raakt mij intens diep.”

Normaal gesproken werkt Ashley op de stroke care unit/neurologie bij Bernhoven. Maar sinds een paar weken zorgt ze voor de corona-patiënten. “Artsen worden overal ingezet en werken in andermans vakgebied. Elke patiënt is complex en je klinische blik staat non-stop aan. Je voelt je verantwoordelijker dan ooit. En ondanks dat loopt het alsof we nooit anders hebben gedaan.”

'Ik denk dat dit de laatste keer is dat ik je spreek'
Ondertussen maakt ze erg heftige dingen mee, vertelt ze. “Mijn patiënt, een man van 85 jaar met non-stop 10L zuurstof vraagt of ik tegen zijn vrouw wil zeggen dat hij heel veel van haar houdt. Ik zet de telefoon op de speaker zodat hij het zelf kan zeggen. Hij barst in tranen uit en zegt tegen zijn vrouw: ik denk dat dit de laatste keer is dat ik je spreek."

Of de patiënt die vraagt of ze mag overlijden: “Zuster, geef mij alsjeblieft een spuitje, ik wil naar mijn man toe." De vrouw is 80 jaar en voelt zich al dagen erg ziek voelt. Haar echtgenoot is vier dagen geleden thuis overleden aan het coronavirus en zij kan niet bij zijn uitvaart zijn."

Saamhorigheid
Toch zitten er ook mooie kanten aan het intensieve werk op de corona-afdeling. “Ik zorg niet alleen voor mijn patiënten, maar heb ook de verantwoordelijkheid voor het ‘vreemde’ personeel dat komt helpen. Het is intens, samenwerken terwijl je elkaar niet kent. Maar wat een saamhorigheid! Wat ben ik ongelofelijk trots op iedereen die hier werkt. Het voelt als één grote familie. Samen staan we sterk!”