"Het begon al zo absurd. We moesten naar de huisarts en daar stonden ze in beschermende pakken. In het Máxima Medisch Centrum werd hij op de intensive care aan de beademing gelegd. Ze waren toen al mensen naar andere ziekenhuizen aan het brengen, maar dat was bij mijn vader niet aan de orde", vertelt Patricia.

Ambulancebus naar Delft
"Zaterdag moest hij toch opeens in zo'n grote ambulancebus naar Delft. Vanaf die tijd was het op en af. Je krijgt dán goed en dán weer slecht nieuws. De artsen weten het ook niet. Degene die ons begeleidde zei: 'We zien hier de meest verschrikkelijke dingen. Van een goede afloop naar een slechte. Het ene moment is stabiel en een uur later kan het helemaal fout zijn.'"

"Maandag om drie uur belden ze dat hij stabiel was", gaat Patricia verder. "Een uur later moesten we alsnog snel naar Delft: 'Kom nu!' We mochten naar binnen. De medicatie lag stil, de beademing was lager gezet. De bloeddruk werd steeds minder, maar we zagen zijn buik door de beademing nog op en neer gaan. De bloeddruk daalde steeds verder. Toen werd de beademing stilgezet en was het voorbij. Vanwege corona mocht de beademingsbuis er niet uit, dus..."

'Afscheid is verschrikkelijk'
"Hoe je afscheid neemt, is echt verschrikkelijk", vertelt Patricia. Ze heeft een zus en een moeder. Er mogen twee mensen bij hem. Kies maar. "Gelukkig mochten we achteraf toch alle drie mee. Op de intensive care zocht ik naar lege bedden, die waren er niet meer. Alles lag vol en het waren echt niet alleen ouderen."

Ook de beschermende kleding die je aan moet is geen pretje. Urenlang zo'n pak aan hebben, viel Patricia niet mee. "Kijk naar de foto's. Zo heb ik afscheid moeten nemen van mijn vader. In pak, met bril, mondkapje en handschoenen. Ik heb deze bescherming twee uur aangehad en ik kan je vertellen: het pak gaat zweten, de bril slaat constant aan, je handen gaan zweten in de handschoentjes en de mondkap is erg benauwend. Je ademt voor een deel de lucht in die je zelf hebt uitgeblazen. Daar word je sloom van en krijg je het benauwd van. ."

De rest van de familie, partners en kinderen, worden naar de familiekamer gebracht. Via beeldbellen mochten zij afscheid nemen. "Maar je zag echt de onmacht van die arts in zijn ogen toen mijn nichtje vroeg of ze mee mocht. Zij wilde ook graag mee naar binnen, maar de arts zei dat ze nog maar voor een paar dagen beschermende kleding voor zichzelf hadden en dat het waarschijnlijk niet zou mogen."

'Dikke pluim'
"De verplegers hebben een nog dikker plastic pak aan, dat nog meer zweet. De artsen draaien 24-uursdiensten. Wij schrokken ervan. Maar ze gaan door! Ze werken voor iedereen die besmet is. Ik geef ze een dikke pluim."

Zo afscheid nemen van je vader, hem niet echt mogen aanraken, dat doet je pijn, kan ik je vertellen. Geen laatste kus of knuffel. Lieve mensen hou je alsjeblieft aan de regels van het RIVM, het is echt niet voor niets."

De uitvaart regelen is ook al zo absurd. Alles gaat via de telefoon, mail en app. Zo onpersoonlijk. We mogen nog wel bij hem, maar hij ziet er wel anders uit. Wil je mensen afscheid laten nemen? Het zijn keuzes die je moet maken. Je wordt er gestoord van."